PEDRO SHIMOSE
ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η γυναίκα της ζωής μου κοιμάται με έναν τύπο
που την κάνει να υποφέρει κάθε φορά που φτάνει με μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα προτού ακόμα χαράξει·
που της έχει κλέψει τις πολυτιμότερες ώρες της και δεν μπορεί να της τις δώσει πίσω.
Η γυναίκα της ζωής μου μοιράζεται την ομορφιά της μ’ έναν τυφλό που σκοντάφτει κάθε τόσο πάνω στην ίδια την πέτρα του σκανδάλου·
που τη βγάζει στο δρόμο της πίκρας
και την πηγαίνει στη μύτη ενός από του φεγγαριού τα κέρατα.
Κουφός και απών, καμία δεν της δίνει σημασία, όταν του μιλάει για τις πεθαμένες ώρες.
Όλα τού μπαίνουν απ’ το ένα αφτί και βγαίνουν από τ’ άλλο κατά σύσταση του ωτορινολαρυγγολόγου του.
Βαριέται το τόσο σκοτάδι μέσα σ’ ένα δωμάτιο αποκαμωμένο,
και η γυναίκα της ζωής μου συνεχίζει να ασχολείται με τη δήλωση της σύνταξής της και με ασφαλιστήρια συμβόλαια γήρατος·
συνεχίζει δε να κάνει υπολογισμούς για να μην καούν οι λάμπες μέσα σε τούτο το Σαββατοκύριακο.
Παραμένει όμορφη, και αυτός ο άξεστος μπορεί ακόμα να τη βλέπει όμορφη,
και της λέει ότι την αγαπάει (μάλλον αλήθεια είναι)
και ότι μπορεί να συνεχίσει να την αποπλανεί όπως τότε που συναντήθηκαν τα βλέμματά τους πριν από χίλια χρόνια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου