ΤΑ ΑΔΥΤΑ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ


ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ

Κομμάτι αργά, μα κάποτε θα ρθούν,
οι κριτικοί, των τωρινών τα εγγόνια,
στης παγερής ανυπαρξίας τα χρόνια
στη σκόνη μου την τύχη τους να βρούν.

Τον κόσμο το στενό θα ρθούν να ιδούν
όπου η καρδιά η πλατιά χτυπούσε αιώνια
και σα δεντρό πετούσε ανθούς και κλώνια.
Βαθιά στου βίου μου τ’ άδυτα θα μπούν.

Θα ψάξουν τα βιβλία μου, τα χαρτιά μου,
τη μούχλα απ’ τα παλιά μου ημερολόγια·
κάθε λογής πηγές θα βάλουν χάμου,

τον άνθρωπο και το έργο για να κρίνουν.
Θα πουν, θα γράψουν λόγια, λόγια, λόγια,
μα βέβαια, τ’ άδυτα άδυτα θα μείνουν.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ


Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΆΨΥΧΩΝ

Εράγισε το σπάνιο φαρφουρί
που χρόνια απ’ την κινέζικη εταζέρα
μ’ άνθια και μύρα εμέθαε τον αγέρα
κι απάνω του όλοι ανθίζαν οι καιροί.

Όμως αυτό δεν τό ’μαθε η μικρή
καλή Κυρά, γιατί την ίδια μέρα
ετίναξε απ’ το δάχτυλο τη βέρα
και βάδισε και χάθηκε αντικρύ.

Τώρα στης πρώτης νύχτας τη μεγάλη,
την άφωνη, τη δίχως έλεος λύπη
των άψυχων ηχάει το καρδιοχτύπι.

Κι ω τ’ ορφανό της, τ’ άρρωστο ανθογυάλι
πώς κλαίει, πώς κλαίει μες στην κλεισμένη σάλα,
ενώ η ζωή του φεύγει στάλα-στάλα…