ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΕ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΕ

Γιατί όταν έπεσε στο πάτωμα

λύθηκαν τα μαλλιά της

και είδε το πρόσωπό της στο ταβάνι

δίχως φωνές να της παραστέκει

Και δεν κινήθηκε, αλλά μονάχη όπως ήταν

παρέμεινε εκεί

Ένα πράγμα, ένα αντικείμενο καταστρεμμένο

Άσχημη όπως τη γέννησε η μάνα της

δίχως φωνή μες στο σκοτάδι

μέχρι που έφυγαν τα ψάρια

απ’ τα φρεάτια και τις σωστές αποχετεύσεις

και πήγαν στις εκβολές των ποταμών

όταν έρχονται τα σώματα.

Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Τα ποιήματα, 1973-2008», Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2008, σελ. 114.

PARMA

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

PARMA

Οι λόφοι και τα έλη αρχίζουν μέσα από το πρόσωπό μας

οι επιθυμίες μας σαπίζουν μέσα σε βροχές και ανεπίδοτες

  επιστολές

Τις νύχτες μπροστά σε ανοιγμένους, σπασμένους καθρέφτες

μεθυσμένοι προσανατολιζόμαστε με σβησμένα τσιγάρα

παλιά τραγούδια φωνόγραφου ιδωμένα μέσα από δέντρα

με καρπούς λεηλατημένους και τον ήλιο της Γένοβας χωρίς

  την ασθένεια του Μάρτη

Οι περισσότερες μνήμες μας τέλειωσαν το πρωί

δίπλα σε αποκοιμισμένα σώματα και ξεχασμένα τσιγάρα

έτσι τα όνειρα που περιμέναμε και δεν ήρθαν έγιναν

υπόγειες στοές, τώρα περνάνε τραίνα, υπόνομοι, παιδιά

  με ρουλεμάν και ασθενοφόρα αυτοκίνητα

Τα βράδια στην ταράτσα ανάμεσα σε περιστέρια που πάγωσαν

σε παιδικά σχόλια και μύθους που δεν ειπώθηκαν

μπροστά σε ανύποπτο χρόνο υποψιάζομαι τον Ατζεσιβάνο

με εκείνη την ανεπίληπτη κίνηση όταν πήρε το μαχαίρι

από το τραπέζι και τέλειωσε απλά, σα βραδινή εκπομπή

σταθμού της Νέας Υόρκης, μπροστά σε μισοκοιμισμένους

  με Veronal ακροατές

Αφού δε συναντηθήκαμε ποτέ στο σταθμό της Πάρμας

και δεν είπαμε εκείνα «η Μάρθα θερίζει δίχως χέρια

στη Μεγαλόπολη και ο Κώστας έφυγε με καράβι

για τον Πειραιά», ας παραμείνουμε απλοί θεατές

στο σινεμά Ορφέας, Καθαρά Δευτέρα απόγευμα εξώστη

σε μια άλλη ανύποπτη εποχή τότε που δε μιλούσαν

ετρουσκικά ή σανσκριτικά περιμένοντας τον Αννίβα

να περάσει το Ρουβίκωνα και να φωνάξει alea jacta est.

Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Τα ποιήματα, 1973-2008», Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2008, σελ. 50.

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ

Κανείς δεν ξέρει πού βρέθηκαν

τόσα σκυλιά χαμένα

τόσοι πιστοί φίλοι χωρίς φίλους.

Ψάχνουνε τ’ αφεντικά τους

κάτω από τις φυλλωσιές
δίπλα στα σκαλιά του ναού

σαν να προσεύχονται

σε άγνωστη θρησκεία

με μαύρους ιερείς

που υπακούουν στην ιατρική από έλεος.

Τα ονόματά τους ποτέ δεν θ’ ακούσουνε

ξανά να τα φωνάζουν οι αγαπημένοι.

Γι’ αυτό σωπαίνουν με τη μουσούδα τους

υγρή στο χώμα.

Από την ποιητική συλλογή: «Κατάστημα νεωτερισμών» (1983-1997).

Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Τα ποιήματα (1973-2008)», Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2008, σελ. 238.

ΠΑΛΙ ΑΝΑΧΩΡΟΥΝ ΑΠΟΨΕ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ


IL VERO

Με σάλπιγγες και ιαχές
η μέρα σηκώνεται πάνω από τις πόλεις
Κοίτα τους δρόμους από ψηλά
τα έρημα λιμάνια
Κοίτα τους δαιμόνους πώς ετοιμάζονται
Ένα χτύπημα στο σύρμα του τηλεφώνου
και πάλι αναχωρούν απόψε.



Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Τα Ποιήματα, 1973-2008, Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2008, σελ. 177.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Για μένα δεν υπάρχει καλύτερος έπαινος από τα λόγια του Γιώργου Χρονά - στην "Ελευθεροτυπία" προ ημερών. Τα πολλά είναι "φτώχεια", και τα "πλουμιστά" είναι ψέμα. Κατ' εξαίρεση της πρακτικής μου τα βάζω εδώ, ακριβώς επειδή μέσα στη μετρημένη λιτότητά τους είναι εξαιρετικά και γι' αυτό μου περιποιούν ιδιαίτερη τιμή. Τον ευχαριστώ από καρδιάς.

ΧΑΜΕΝΗ ΩΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ


ΑΥΡΑ

Όταν θα φτάσεις στο σταθμό
μην κάνεις τίποτα το περιττό
Μην κινηθείς προς το περίπτερο
στους πωλητές καπνού ή φρούτων
Κάτω από τη μεγάλην πόρτα να σταθείς
ακίνητος μέσα στο φως της μέρας
αφήνοντας τη σκόνη του κόσμου στα παπούτσια
στις κλειστές γραμμές των χεριών σου
Γιατί εμείς από μακριά
θα σε αναγνωρίσουμε
κάτω από το ρολόι που θα σημαίνει
χαμένην ώρα.



Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Τα ποιήματα, 1973-2008». Οδός Πανός, Αθήνα 2008, σελ. 172.

ΟΙ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ


Η ΗΤΤΑ

Νεαροί παλαιστές του τατουάζ
κρατούν την ήττα στα χέρια τους
Οι λαβές, τα μπράτσα των αγαλμάτων
ούτε σήμερα έφεραν ρεκόρ
Κούκλες από χώμα της Κίνας
την επιθυμητή νίκη τούς δείχνουνε
Μπαίνουν αμίλητοι στα αποχωρητήρια
στα λούνα παρκ χάνονται
Τώρα το θόρυβο από τα φερμουάρ
για σάλπιγγες στον ύπνο τους
εκλαμβάνουν
Προηγούμαι – λέει η φωνή
Έπομαι – λέει η ηχώ της.



Από το βιβλίο: Γιώργος Χρονάς, «Ο αναιδής θρίαμβος», Οδός Πανός, Αθήνα 1984, σελ. 21.