ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

 

ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ

το Σάββατο 1 Νοεμβρίου 1975

στον δημοσιογράφο Φούριο Κολόμπο

λίγες ώρες πριν από τη δολοφονία του

 

Υποταγμένους και υποτακτικούς μάς θέλει

η εξουσία, και έτσι το εκπαιδευτικό της στήνει

το σύστημα. Κανέναν έξω δεν αφήνει:

ούτε όσους την αρνούνται. Το έχει σαν θυμέλη

 

διατάξει, για να παίζεται το θέατρό της.

Εκεί όλοι θέλουν τα ίδια πράγματα με τρόπο

παρόμοιο και απαράλλακτο. Κανέναν κόπο

δεν κάνει σε κανέναν μες στον θίασό της

 

να γίνει θιασώτης του χρηματιστηρίου

ή μπουκαδόρος με λοστάρι σε αποθήκη.

Με βία έχω μάθει ν’ αποκτώ και να μου ανήκει

αυτό που επόθησα. Με διάνοια κυρίου

 

την όρεξή μου υπηρετώ πεπαιδευμένος.

Μου μάθανε: αρετή είναι η πλεονεξία,

και οφείλω να την εξασκώ και με τη βία.

Και ο δολοφόνος είναι υπόδειγμα επομένως.

ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΙΣ

 

CHARLES BAUDELAIRE

 

 

ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΙΣ

 

Ναός με κλίτη ζωντανά και κίονες είναι η Φύση

που αφήνουν νά ’βγουν έξω απόηχοι λόγων αμφιβόλων·

εκεί οι άνθρωποι διαβαίνουν απ’ τα δάση των συμβόλων

και τους κοιτούν με βλέμμα που ’χει η αποδοχή εκπονήσει.

 

Σαν μακρινών αντίλαλων συγκεχυμένες πτήσεις

προς ζοφερό και απόκρυφο προορισμό όλα είν’ ένα:

απέραντα σαν νύχτα, μα και σαν αυγή, ενωμένα

με χρώματα και αρώματα, αρθρώνουν συσχετίσεις.

 

Αρώματα της δρόσου σαν νηπίων σάρκα αυτούσια,

σαν πίπιζες γλυκά, σαν πράσινους λειμώνες μύρων·

μα και άλλα: διεφθαρμένα, θριαμβευτικά και πλούσια,

 

με σφρίγος στ’ άπειρα εκτινάσσονται χάη των απείρων·

ή σα λιβάνι, σμύρνα ή μόσχο ή και σαν κεχριμπάρι

του νου και της ψυχής εκστάσεις τραγουδούν με χάρη.

 

 

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΙΡΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

 ΜΑΪΟΣ 2025

ΤΩΝ ΑΣΠΑΣΜΩΝ ΟΙ ΛΟΓΟΙ

 

ΠΟΙΗΜΑ ΠΑΛΑΙΟ

 

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΚΙΝΕΖΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (1ος μ.Χ αιώνας)

 

ΠΟΙΗΜΑ ΠΑΛΑΙΟ

 

Κατεβαίνουν τα νερά του ποταμού

κι εγώ λωτούς μαζεύω που έχουν πέσει μέσα.

Ορχιδέες επίσης, άνθη πολλά και χλόες εξαίσιες.

Άνθη εμάζεψα πολλά, πάρα πολλά, αλλά…

αλλά σε ποιάν το χέρι μου να τα προσφέρει.

Είναι μακριά, πολύ μακριά η κόρη που αγαπώ.

Τη χώρα μου γυρίζω και κοιτάζω ολόκληρη,

οι δρόμοι της μακριοί, μακριοί και ατέλειωτοι.

Κι αν ενωμένες είναι οι καρδιές μας,

τα σπίτια μας είναι μακριά, πολύ μακριά,

η απόσταση χαώδης.

Θα γεράσουμε στη θλίψη και οι δυό μας βουλιαγμένοι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΛΗΤΕΣ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΑΛΗΤΕΣ

 

Ο καημένος, ο αξιοθρήνητος οαδερφός μου! Πόσες και πόσες στυγερές αγρυπνίες του εχρώσταγα! «Δεν το ’χα πολυπάρει ζεστά το εγχείρημα τούτο. Την κορόιδευα την αναπηρία του. Από λάθος δικό μου και θα γυρνούσαμε ξανά στην εξορία, στη σκλαβιά». Επειδή υπέθετε ότι ήμουν της γκίνιας θύμα, αλλά και ότι με χαρακτήριζε αθωότητα, στις αιτίες πρόσθετε και τις ανησυχητικές.

Από τη μεριά μου εγώ αποκρινόμουν σαρκαστικά σε τούτον εδώ τον σατανικό γιατρό, κατέληγα δε να φτάνω στο παράθυρο. Έπλαθα, πέρα ​​από την ύπαιθρο που τη διέσχιζαν μπάντες σπάνιας μουσικής, τα φαντάσματα της μελλοντικής νυχτερινής τρυφής.

Μετά απ’ αυτή την όχι και τόσο  υγιεινή ψυχαγωγία, ξάπλωνα σ’ ένα αχυρόστρωμα. Και σχεδόν κάθε βράδυ, αμέσως με το που μ’ έπαιρνε ο ύπνος, σηκωνόταν ο καημένος ο αδερφός μου, με το στόμα του σάπιο, με τα μάτια του βγαλμένα, —όπως, άλλωστε, ονειρευότανε τον εαυτό του! — και μ’ έσερνε στη σάλα λέγοντάς μου με ουρλιαχτά το θλιβερά ηλίθιο όνειρο του.

Εγώ είχα όντως και με όλη μου την πνευματική ειλικρίνεια δεσμευθεί να τον επαναφέρω στην αρχέγονη κατάσταση του γιου του Ήλιου, — οπότε δώσ’ του να περιπλανιόμαστε, τρεφόμενοι με κρασί των σπηλαίων και μπισκότα του δρόμου, έτσι μάλιστα καθώς βιαζόμουν να βρω και τον τόπο και τη συνταγή.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

.

ΠΡΩΙΝΟ ΜΕΘΗΣ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΠΡΩΙΝΟ ΜΕΘΗΣ

 

Ω δικό μου Καλό! Ω δικό μου Κάλλος! Ω φαμφάρα στυγερή εσύ, όπου ούτε καν τρεκλίζω! αλλά και καβαλέτο μαγικό! Ζήτω για το ανήκουστο έργο και για το θαυμαστό το σώμα, και για πρώτη μου εμένα φορά! Το όλον ξεκίνησε με των παιδιών τα γέλια, και με αυτά θα τελειώσει. Το δηλητήριο τούτο θα παραμένει μέσα σ’ όλες μας τις φλέβες ακόμα κι όταν, με την φαμφάρα ν’ αλλάζει σκοπό, εμείς θα επιστρέφουμε στην πανάρχαια δυσαρμονία. Ω, μα τώρα τ’ αξίζουμε εμείς όλα τούτα τα μαρτύρια! ας περιμαζέψουμε λοιπόν με ζέση αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση που έχει δοθεί στο πλασμένο κορμί μας και στην ομοίως πλασμένη ψυχή μας: αυτή την υπόσχεση, τούτη την παράφορη άνοια! Την κομψότητα, την επιστήμη, τη βία! Μας υποσχέθηκαν ότι το δέντρο του καλού και του κακού θα το θάψουν στο έρεβος, ότι θα εκτοπίσουν τους φορείς της τυραννικής εντιμότητας, ώσπου να καταφέρουμε εμείς ν’ αρθρώσουμε τον αγνότατο έρωτά μας. Με κάτι αηδίες είχε ξεκινήσει το πράγμα και τελειώνει —μη μπορώντας να μας βγάλει με τη μία έξω απ’ αυτή την αιωνιότητα—… τελειώνει, ναι, μέσα σ’ έναν σάλο… μέσα σε αρωμάτων σύγχυση.

      Γέλια παιδιών, διακριτικότητα σκλάβων, παρθένων αυστηρή λιτότητα, τρόμε των εδώ μορφών και αντικειμένων, την ευλογία μου εγώ για τη θύμηση αυτής της αγρυπνίας σάς δίνω. Το πράγμα ξεκίνησε με την όποια χειρότερη χωριατιά υπάρχει και να που τώρα τελειώνει με φλογερούς και κατάψυχρους αγγέλους.

      Μικρό νυχτέρι μέθης άγιο, πανάγιο! κι ας ήταν όλο κι όλο ό,τι μας εχάρισες μια μάσκα μόνο. Σ’ το επαληθεύουμε, μέθοδε! Δεν ξεχνάμε ότι χθες εδόξαζες την κάθε εποχή μας. Έχουμε πίστη στο δηλητήριο — έχουμε. Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας όλη κάθε μα κάθε μέρα.

      Ιδού η εποχή των Δολοφόνων.