ΠΡΩΙΝΟ ΜΕΘΗΣ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΠΡΩΙΝΟ ΜΕΘΗΣ

 

Ω δικό μου Καλό! Ω δικό μου Κάλλος! Ω φαμφάρα στυγερή εσύ, όπου ούτε καν τρεκλίζω! αλλά και καβαλέτο μαγικό! Ζήτω για το ανήκουστο έργο και για το θαυμαστό το σώμα, και για πρώτη μου εμένα φορά! Το όλον ξεκίνησε με των παιδιών τα γέλια, και με αυτά θα τελειώσει. Το δηλητήριο τούτο θα παραμένει μέσα σ’ όλες μας τις φλέβες ακόμα κι όταν, με την φαμφάρα ν’ αλλάζει σκοπό, εμείς θα επιστρέφουμε στην πανάρχαια δυσαρμονία. Ω, μα τώρα τ’ αξίζουμε εμείς όλα τούτα τα μαρτύρια! ας περιμαζέψουμε λοιπόν με ζέση αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση που έχει δοθεί στο πλασμένο κορμί μας και στην ομοίως πλασμένη ψυχή μας: αυτή την υπόσχεση, τούτη την παράφορη άνοια! Την κομψότητα, την επιστήμη, τη βία! Μας υποσχέθηκαν ότι το δέντρο του καλού και του κακού θα το θάψουν στο έρεβος, ότι θα εκτοπίσουν τους φορείς της τυραννικής εντιμότητας, ώσπου να καταφέρουμε εμείς ν’ αρθρώσουμε τον αγνότατο έρωτά μας. Με κάτι αηδίες είχε ξεκινήσει το πράγμα και τελειώνει —μη μπορώντας να μας βγάλει με τη μία έξω απ’ αυτή την αιωνιότητα—… τελειώνει, ναι, μέσα σ’ έναν σάλο… μέσα σε αρωμάτων σύγχυση.

      Γέλια παιδιών, διακριτικότητα σκλάβων, παρθένων αυστηρή λιτότητα, τρόμε των εδώ μορφών και αντικειμένων, την ευλογία μου εγώ για τη θύμηση αυτής της αγρυπνίας σάς δίνω. Το πράγμα ξεκίνησε με την όποια χειρότερη χωριατιά υπάρχει και να που τώρα τελειώνει με φλογερούς και κατάψυχρους αγγέλους.

      Μικρό νυχτέρι μέθης άγιο, πανάγιο! κι ας ήταν όλο κι όλο ό,τι μας εχάρισες μια μάσκα μόνο. Σ’ το επαληθεύουμε, μέθοδε! Δεν ξεχνάμε ότι χθες εδόξαζες την κάθε εποχή μας. Έχουμε πίστη στο δηλητήριο — έχουμε. Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας όλη κάθε μα κάθε μέρα.

      Ιδού η εποχή των Δολοφόνων.