ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ
Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2021
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗ ΚΕΝΤΡΩΤΗ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΧΡΥΣΗ, ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗ ΚΕΝΤΡΩΤΗ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΧΡΥΣΗ, ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ
Ένας από τους πλέον σεβάσμιους κληρικούς που στάθηκαν στο πηδάλιο των ενοριών της κατά Φρατσίων Εκκλησίας ήταν ο αείμνηστος πατήρ Γεώργιος Δ. Κεντρωτής ή κατά κόσμον "παπά Κοδεσποτίνης". Ο παπά Γιώργης υπήρξε μια εμβληματική μορφή των Φρατσίων και έχαιρε σεβασμού σε όλους τους χωριανούς του. Ήταν αρκετά αυστηρός στα θέματα πίστεως, άριστος γνώστης της λειτουργικής ζωής, καλλικέλαδος και καταρτισμένος θεολογικά ώστε να παρακολουθεί πνευματικά το ποίμνιό του το οποίο κρατούσε ως φυλαχτό κάθε συμβουλή του. Ο παπά Γιώργης γεννήθηκε το 1890 και ανδρώθηκε στα Φράτσια οπότε και παρακολούθησε τα εγκύκλια γράμματα. Το 1911 κατατάσσεται στο στρατό ξηράς και λαμβάνει μέρος σε όλους τους πολέμους. Τραυματίσθηκε δύο φορές σοβαρά και κατόπιν έλαβε παράσημα για τους αγώνες του ενώ ταυτόχρονα προήχθη από το βαθμό του λοχία έως τον βαθμό του υπολοχαγού. Το 1926 έλαβε τον 1ο της ιεροσύνης βαθμό υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων και Αντικυθήρων κυρού Δωροθέου Κοτταρά του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος και λίγες μέρες αργότερα ανήλθε στον βαθμό του πρεσβυτέρου από τον ίδιο μητροπολίτη. Στις αρχές Οκτωβρίου του 1951 μετέβη στην Αθήνα λόγω ασθένειας και λίγες μέρες αργότερα εκοιμήθη στον νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" στις 6-10-1951. Την επομένη κηδεύτηκε από το τρίτο κοιμητήριο Αθηνών προεξάρχοντος του μητροπολίτου Παροναξίας Αμβροσίου του από Κυθήρων. Η ταφή του παπά Γιώργη ήταν πάνδημη αφού την παρακολούθησαν συγγενείς, φίλοι και συμπατριώτες από κάθε γωνιά του Τσιρίγου. Λίγα χρόνια αργότερα τα σεβάσμια λείψανα του γέροντα κατέφθασαν στη Φρατσιώτικη γη όπου φυλάσσονται μέχρι και σήμερα σε περίτεχνο μνημείο στο κοιμητήριο του Αγίου Δημητρίου Φρατσίων όπισθεν του ιερού βήματος του ναού κατά την ορθόδοξη παράδοση.
Ωστόσο κυρίαρχο ρόλο στην επίγεια επιτυχία του μακαριστού ιερέως έπαιξε η πρεσβυτέρα του Χρυσή το γένος Γ. Παυλάκη η οποία γεννήθηκε το 1898 στα Παυλακιάνικα Φρατσίων. Η αείμνηστη παπαδία* ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, απλοϊκή, πανέξυπνη και αεικίνητη. Παρά το γεγονός πως η μόρφωσή της ήταν μηδαμινή, η ίδια μπορούσε να διαχειριστεί καταστάσεις με τρόπο άριστο, φέρνοντας εις πέρας συνθέτες εκκρεμότητες δίχως να αποσπά την προσοχή του λειτουργού συζύγου της από το υψηλό του καθήκον. Τη 1η Ιουνίου 1968 η πρεσβυτέρα Χρυσή παρέδωσε την μακαρία ψυχή της στο Θεό και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για να βρεθεί πάλι κοντά στον παπά της.
Εμείς λοιπόν, οι νεότεροι Φρατσιώτες με θαυμασμό προς το μεγάλο πνευματικό έργο που άφησε ο αλησμόνητος παπά Γιώργης με την παπαδιά του τη Χρυσή, τους αφιερώνουμε αυτές τις λίγες διαδικτυακές γραμμές.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
<<ΙΕΡΕΥΣ>>
ΕΓΓΕΝ. ΤΟ ΕΤΟΣ 1890 κ ΕΚΟΙΜ. ΤΟ ΕΤΟΣ 1951
ΧΡΥΣΗ Γ. ΚΕΝΤΡΩΤΗ
<<ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ>>
ΕΓΓΕΝ. ΤΟ ΕΤΟΣ 1898 κ ΕΚΟΙΜ. ΤΟ ΕΤΟΣ 1968
* Παπαδία: ασφαλώς και είναι ο ρόλος της συζύγου του ιερέως αλλά κατά το κυθηραϊκό ιδίωμα πολλά ουσιαστικά τονίζονται στην παραλήγουσα κι όχι στη λήγουσα.
Υ.Γ.1 ευχαριστούμε από καρδιάς τον εγγονό τους κύριο Γεώργιο Δ. Κεντρωτή ( Yorgos Kentrotis) που πάντοτε βρίσκεται κοντά μας και με μεγάλη ευχαρίστηση και μας παραχωρεί στοιχεία και φωτογραφίες μελών της οικογένειάς του.
Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου 2021
Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου 2021
Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2021
ΠΡΕΒΕΡ ΚΑΙ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
Ζακ Πρεβέρ και Διονύσης Σαββόπουλος
ή Μετάφραση από τα ελληνικά στα ελληνικά
Η τακτική συνεργασία μου με το "ΦΡΕΑΡ" εδώ
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ / ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
MAX JACOB
ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
γιὰ σένα, Μπωντλαίρ
Κοντὰ σ᾽ ἕναν πρίνο, ποὺ μέσ᾽ ἀπὸ τὰ φύλλα του μποροῦσες νὰ δεῖς κάποια πόλη, ὁ Δὸν Ζουάν, ὁ Ρότσιλντ, ὁ Φάουστ κι ἕνας ζωγράφος τό ᾽χανε ρίξει στὸ λακριντί.
«Ἔχω κάνει περιουσία βουνό», εἶπε ὁ Ρότσιλντ, «καὶ καθὼς δὲν μοῦ ἔδινε καμία ἀπόλαυση, ἐγὼ συνέχιζα νὰ μαζεύω καὶ ν᾽ ἀγοράζω, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ξαναβρῶ τὴ χαρὰ ποὺ μοῦ εἶχε χαρίσει τὸ πρῶτο μου ἑκατομμύριο».
«Ἐγὼ συνεχίζω πάντα νὰ γυρεύω τὸν ἔρωτα παρὰ τὶς τόσες δυστυχίες», εἶπε ὁ Δὸν Ζουάν. «Ν᾽ ἀγαπιέσαι καὶ νὰ μὴν ἀγαπᾶς εἶναι πράγμα ὀδυνηρό· ἐγὼ συνεχίζω, ἐν τούτοις, πάντοτε νὰ γυρεύω τὸν ἔρωτα μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ξαναβρῶ τὴ συγκίνηση κάποιου πρώτου-πρώτου ἔρωτα».
«Ἐγώ, ὅταν βρῆκα τὸ μυστικὸ ποὺ μοῦ ᾽δωσε τὴ δόξα», εἶπε ὁ ζωγράφος, «ἀναζήτησα ἄλλα μυστικὰ ν᾽ ἀπασχολῶ τὴ σκέψη μου· ἐκεῖνα ὅμως μοῦ ἀρνήθηκαν τὴ δόξα ποὺ μοῦ εἶχε δώσει τὸ πρῶτο, κι ἔτσι ἐπέστρεψα στὴν πεπατημένη, κι ἂς ἔνιωθα ἀηδία καὶ μόνο ἀηδία».
«Τοῦ λόγου μου παράτησα τὴ γνώση γιὰ τὴν εὐτυχία», εἶπε ὁ Φάουστ, «ἀλλὰ ξαναγύρισα στὴ γνώση, μολονότι ἦσαν ὅλες οἱ μέθοδοί μου ντεμοντέ, καὶ ξαναγύρισα ἀκριβῶς ἐπειδὴ εὐτυχία ἄλλη ἀπὸ τὴν ἔρευνα δὲν ὑπάρχει».
Στὸ πλάι τους βρισκόταν καὶ μιὰ νεαρὴ γυναίκα, ποὺ φόραγε στεφάνι ἀπὸ τεχνητὸ κισσὸ καὶ ἡ ὁποία εἶπε:
«Τί πλήξη, εἶμαι πάρα πολὺ ὄμορφη!»
Καὶ ὁ Θεός, πίσω ἀπὸ τὸν πρίνο, εἶπε:
«Ἐγνώρισα τὸ σύμπαν — ὁποία πλῆξις!»
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου 2021
ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΑΡΧΑΙΟ, 200 μ.Χ.
ΣΕΙΚΙΛΟΣ
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ
(ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΑΡΧΑΙΟ, 200 μ.Χ.)
Ὅσον ζῇς φαίνου
μηδὲν ὅλως σὺ λυποῦ
πρὸς ὀλίγον ἔστι τὸ ζῆν
τὸ τέλος ὁ χρόνος ἀπαιτεῖ.
Μες στη ζωή σου φρόντισε να λάμπεις,
Αλλιώς στης θλίψης τον ντορό θε νά ’μπεις.
Είναι η ζωή μας τόσο, ω, τόσο λίγη –
κι ο χρόνος για όλους όπου νά ’ναι λήγει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
MAX JACOB
ΜΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΟΥ
Νά ᾽χω θελήσει νὰ τραβήξω τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ἀντλία μὲ δύο μπλὲ κανάτια, νὰ μοῦ ᾽χει ρθεῖ ἴλιγγος λόγῳ τοῦ ὕψους τῆς σκάλας· νά ᾽χω ξαναπάει νὰ πάρω κι ἄλλο ἕνα κανάτι ποὺ εἶχα, ἀλλὰ νὰ μὴν ἔχω ξαναγυρίσει τελικῶς στὴν ἀντλία λόγῳ τοῦ ἰλίγγου· νά ᾽χω βγεῖ ν᾽ ἀγοράσω ἕναν δίσκο γιὰ τὴ λάμπα μου ποὺ χάνει πετρέλαιο· νὰ μὴν ἔχω βρεῖ ἄλλους δίσκους παρὰ μόνο γιὰ τὸ τσάι, τετράγωνους, ποὺ δὲν πολυταιριάζουν στὴ λάμπα μου καὶ νὰ ἔχω βγεῖ ἀπὸ τὸ κατάστημα δίχως δίσκο. Νὰ ἔχω κατευθυνθεῖ πρὸς τὴ Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη καὶ νά ᾽χω ἀντιληφθεῖ στὸ δρόμο πὼς εἶχα δύο ἄσχετα κολάρα καὶ καθόλου γραβάτα· νά ᾽χω ἐπιστρέψει σπίτι· νά ᾽χω πάει ἀπ᾽ τοῦ κυρίου Βιλντρὰκ νὰ τοῦ ζητήσω νὰ μοῦ δώσει κάποιο λογοτεχνικὸ περιοδικὸ καὶ νὰ μὴν ἔχω πάρει τὸ ἐν λόγῳ περιοδικό, ἐπειδὴ ὁ κύριος Ζὺλ Ρομαὶν λέει ἐκεῖ μέσα πράγματα ἄσχημα γιὰ μένα. Καὶ νὰ μὴν ἔχω μπορέσει νὰ κλείσω μάτι ἐξ αἰτίας κάποιας τύψης ποὺ μ᾽ ἔτρωγε, ἐξ αἰτίας τύψεων πολλῶν γενικῶς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀπελπισία ποὺ μὲ εἶχε πιάσει.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)