PEDRO SHIMOSE
ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ
Τις τρυφερές σου θωπεύω
μορφές
σαν θίνες
ανύπαρκτες·
τις θηλές σου φιλάω
στητές και ροδαλές
σαν το ξημέρωμα.
Το σώμα σου, έμβλημα
που τριζοβολάει·
η ψυχή μου
τρέμει
στην καθαρή του κάλλους κατάσταση.
Τα μάτια σου.
Ξαποσταίνι εντός σου η ορμή
ρεύματος
γαλάζιου. Κατεβαίνει
μέσα μου
η φωνή σου.
Η αρμονία
κατακτάει τους χώρους
του ανεπαρκούς, του ανεύρετου
χρόνου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
PEDRO SHIMOSE
ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ
Η μοναξιά σου, το όνομά σου, οι άβυσσοί σου,
η επώδυνη σκιά και το ανάστημά σου,
το βασίλειό σου με τους βαθείς οστρακισμούς
και το κοπιαστικό σου ηλιοστάσιο της πικρίας
με οδήγησαν στην ερεβώδη ρίζα
της αλαλίας, της σιωπής σου:
ο ανεξιχνίαστος του υψομέτρου χρόνος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
HESNOR RIVERA
ΜΑΧΕΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ
Από τους ώμους σου επείγονται
να χιμίξουνε στον έρωτα τα τέρατα.
Στον έρωτα των γεμάτων λευκά αρχιπέλαγα χειλιών
χιμάει πρώτα ο αέρας που χύνουν
τα φανάρια ωκεανού γαλήνιου.
Στον έρωτα που έχει κοιλιά αδηφάγου λιονταριού
και καταβροχθίζει στίγματα χιμάει μετά η νύχτα
— χιμάει και μεγαλώνει η νύχτα σάμπως δέντρο
τ’ ουρανού. Στο ζωικό της σμάλτο κόντρα
λαμποκοπάνε ξαφνικά εσένα οι ώμοι σου.
Αγγίζω το κορμί σου — κορμί απαλό
σαν χλόη σε πολίχνη την ώρα που βρέχει.
Και τα δάχτυλά μου διασχίζουνε με μια κραυγή
το δίχτυ της πολλής φωτιάς που το σκεπάζει.
Στο βάθος όμως υπάρχει τούτο το ποτάμι
— υπάρχει τούτη η λίμνη που τεντώνει τα νύχια της
για να χωθεί σαν σφύριγμα δαιμονικό
στην κοίτη μέσα των βαθιών αυτιών μου.
Υπάρχει τούτη η πανίδα του αίματος που βάφτηκε
με στάχτες εξαφανισμένων λουλουδιών.
Υπάρχει τούτη η χλωρίδα των μυστικών σχεδίων
για να πέφτουν σαν δαυλοί οι αισθήσεις μου
ανάμεσα στα φαντάσματα τα πάντα λιμασμένα.
Και τότε χιμούν στους ώμους μου
της νύχτας οι αετοί και του άνεμου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
JOSÉ LEZAMA LIMA
ΓΥΜΝΟ ΚΟΡΜΙ
Γυμνό κορμί στη βάρκα μέσα,
πλάι στο γυμνό κοιμάται ψάρι·
φευγάτο από το σώμα απλώνει
έν’ ασημί ολοκαίνουργιο σημείο.
Εν μέσω δάσους και σημείου
η βάρκα εκστατικά ανασαίνει.
Τρεμίζει η αύρα στον λαιμό μου,
το δε πουλί καπνός και πάει.
Στα φύλλα ανάμεσα ο μαγνήτης
υφαίνει ένα διπλό στεφάνι.
Μονάχα ένα κλαδί πεσμένο
μαζεύει η βάρκα, κι έτσι σώζει
το δέντρο που ξαναθυμάται
φίδια και όνειρα στο σκότος.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
ENRIQUE GÓMEZ-CORREA
Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ
Αυτή η μοναδική φωνή ράισε σ’ έναν τοίχο
Αυτή που έχει κατεβεί με τα καλά νερά
Με συγκεκριμένα χέρια με συγκεκριμένα ουράνια
Η ίδια θύμηση που αναλώθηκε απ’ τα όνειρα
Μην ακούτε το βεγγαλικό μας δέντρο
Δεν έχουν τα μάτια μας
Τη βία των σιντριβανιών το μεσονύχτι
Δεν πέρασαν ο κύκνοι οι φρουροί των ονείρων
Των ονείρων εκείνων που μεταμορφώνουνε τις αναμνήσεις
Που χωρίζουν το φως στην επικράτεια κάποιου χασομέρη αγγέλου
Που όλων μα όλων των προγόνων θα χάσει τη μνήμη
Αυτή η σιωπή αυτή η απολησμονημένη σιωπή
Αυτή που γεννάει τόσους και τόσου κατακλυσμούς
Αυτή η σιωπή που γεννάει την τόση σιωπή
Το παράθυρο πλάι στην άβυσσο
Το σπαθί που αιωρείται πάνω από τη θάλασσα
Το ίδιο που ψάχνει για ψάρι δίχως όνομα
Ή για τον έρωτα.
Πόσο θά ’θελα να διασκορπίσω τις λειχήνες σας
Σ’ έναν ανήκεστο ουρανό
Πόσο θά ’θελα ν’ αγγίξω ένα φτερό
Αυτό που θα καεί με το άγγιγμα ενός μαγνήτη ή ενός ιμάμη
Για να δω μες στους τόσο πολλούς φωσφορισμούς πού είναι το χέρι του.
Το νερό δεν αγγίζει τα μάτια
Ο δε καθρέφτης είναι των ουρανών η αμπούλα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
