UMBERTO SABA

IN FONDO ALL’ADRIATICO SELVAGGIO

In fondo all’Adriatico selvaggio
si apriva un porto alla tua infanzia. Navi
verso lontano partivano. Bianco,
in cima al verde sovrastante colle,
dagli spalti d’antico forte, un fumo
usciva dopo un lampo e un rombo. Immenso
l’accoglieva l’azzurro, lo sperdeva
nella volta celeste. Rispondeva
guerriera nave al saluto, ancorata
al largo della tua casa che aveva
in capo al molo una rosa, la rosa
dei venti.

Era un piccolo porto, era una porta
aperta ai sogni.

Ο ΜΑΥΛΙΣΤΗΣ, Ι

PAUL VALÉRY

Ο ΜΑΥΛΙΣΤΗΣ, Ι

Εσείς καμπύλες, μαίανδροι,

του ψεύτη μυστική απορία:

ποια τέχνη να ’ν’ πιο τρυφερή

απ’ ό,τι τούτ’ η αργοπορία;

Πού σε πηγαίνω ως οδηγός

καλά το ξέρω – θα σ’ το γράψω:

κακός μπορεί νά ’ν’ ο σκοπός·

δεν θέλω, ωστόσο, να σε βλάψω.

(Κι αν κάποια σου χαμογελά

με το καμάρι που γνωρίζει

το κάλλος, τόση, ω, αποκοτιά

την αποπροσανατολίζει.)

Εσείς καμπύλες, μαίανδροι,

του ψεύτη μυστική απορία:

να κάμω θέλω ν’ ακουστεί

η λέξη η τρυφερή, κυρία!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΤΟ ΤΡΑΧΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

RENÉ CHAR

ΤΟ ΤΡΑΧΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

Ανέκαθεν μου άρεσε σε κάποιο χωματόδρομο η γειτνίαση αφ’ ενός ενός πεσμένου από τον ουρανό αυλακιού που πάει κι έρχεται κυνηγημένο από τον εαυτό του μόνο, και αφ’ ετέρου η τρυφερή αδεξιότητα της ενδιάμεσης χλόης νά ’ναι σταματημένη από κάποιο φορτίο πέτρες όμοιο με ζοφερή αντιστροφή που βάζει στη σκέψη τέλος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ

JULIO CORTÁZAR

BOLERO

Qué vanidad imaginar
que puedo darte todo, el amor y la dicha,
itinerarios, música, juguetes.
Es cierto que es así:
todo lo mío te lo doy, es cierto,
pero todo lo mío no te basta
como a mí no me basta que me des
todo lo tuyo.

Por eso no seremos nunca
la pareja perfecta, la tarjeta postal,
si no somos capaces de aceptar
que sólo en la aritmética
el dos nace del uno más el uno.

Por ahí un papelito
que solamente dice:

Siempre fuiste mi espejo,
quiero decir que para verme tenía que mirarte.

ΩΝΤΕΝ

W.H. AUDEN

IF I COULD TELL YOY

Time will say nothing but I told you so,
Time only knows the price we have to pay;
If I could tell you I would let you know.

If we should weep when clowns put on their show,
If we should stumble when musicians play,
Time will say nothing but I told you so.

There are no fortunes to be told, although,
Because I love you more than I can say,
If I could tell you I would let you know.

The winds must come from somewhere when they blow,
There must be reasons why the leaves decay;
Time will say nothing but I told you so.

Perhaps the roses really want to grow,
The vision seriously intends to stay;
If I could tell you I would let you know.

Suppose all the lions get up and go,
And all the brooks and soldiers run away;
Will Time say nothing but I told you so?
If I could tell you I would let you know.