VICENTE
ALEIXANDRE
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΩΝΗ
Πονάει του φωτός η
ουλή,
πονάει στο έδαφος ακόμα
και ο ίδιος των δοντιών ο ίσκιος,
τα πάντα πονάνε,
ώς και το θλιβερό
παπούτσι που το επήρε το ποτάμι.
Πονάνε τα φτερά του
κόκορα,
με τα τόσα χρώματα
και τώρα πια η όψη δεν ξέρει ποιά θέση να πάρει
μπρος στης δύσης το
βάναυσο κόκκινο.
Πονάει η κίτρινη ψυχή ή
κάποιο βελανίδι βραδύπορο,
αυτό που κύλησε
μπρούμυτα, όταν ήμασταν μες στο νερό
και τα δάκρυα γίνονταν
αισθητά, μόνο αν τ’ άγγιζες.
Πονάει και η επιρρεπής
στους δόλους σφήκα –
μερικές φορές κάτω από
την αριστερή θηλή
μιμείται καρδιές ή
παλμούς,
κίτρινη όντας σαν
ανέγγιχτο θειάφι
ή σαν τα χέρια του
νεκρού που αγαπούσαμε τόσο.
Το δωμάτιο πονάει σαν
στέρνο,
όπου λευκά σαν αίμα περνούν
τα περιστέρια
κάτω από το δέρμα,
χωρίς να σταματούν στα χείλη,
και με τα φτερά τους
κλεισμένα βουλιάζουν στα σπλάχνα.
Πονάει η μέρα, πονάει η
νύχτα,
ο άνεμος που μουγκρίζει
πονάει,
πονάει η οργή,
πονάει και το ξερό σπαθί,
αυτό που το ασπάζονται, όταν είναι νύχτα.
Θλίψη. Πονούν η
ειλικρίνεια, η γνώση,
το σίδερο, η ζώνη,
τα όρια και οι ανοιχτές
αγκάλες, ο ορίζοντας
σαν άλλο στέμμα
κατεβασμένο ώς στους κροτάφους.
Και ο πόνος πονάει. Σ’
αγαπώ.
Πονάει, πονάει. Σ’
αγαπώ.
Πονάει το χώμα όπως
πονάει και το νύχι
που ’ναι καθρέφτης όπου
αντανακλώνται τούτα τα γράμματα.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
