ΖΑΝ ΦΟΛΛΑΙΝ

JEAN FOLLAIN

UN SEUL HOMME

Une mouche lisse ses ailes
un pot est plein
d’allumettes éteintes
les courbes d’un verre reflètent des visages
qui couverts de cicatrices
se regardent sans s’aimer.
Sur la grande étendue
d’une campagne grise
un homme marche
comme pour représenter à lui seul
sans vouloir la trahir
toute l’humanité.

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ ΜΕΤΕΦΡΑΣΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΕΡΜΠΕΡΤ

ZBIGNIEW HERBERT

Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Σάμπως μπάμπουρας αδέξιος
λάμπει πάνω σε κάποιο λουλούδι
του λυγάει το λυγερό κοτσάνι
με τους αγκώνες σπρώχνει για ν’ ανοίξει δρόμο
ανάμεσα στων πετάλων τις σειρές
λες και πρόκειται για σελίδες λεξικού
και θέλει τώρα να χωθεί
εκεί όπου είναι το άρωμα και η γλύκα
και μολονότι γριπωμένος
(μη μπορώντας έτσι να γλωσσίσει

και να γευθεί τίποτα)
δεν λέει να σταματήσει την προσπάθεια
μέχρι που έρχεται στιγμή και κουτουλάει
πάνω στον κίτρινο ύπερο

πιο πέρα δεν πάει
είναι πολύ δύσκολο

σχεδόν αδύνατο
να σπρώξει το στέμμα
και να φτάσει ίσαμε κάτω-κάτω στη ρίζα
κι έτσι η αγριομέλισσά μας

ο μπάμπουρας που λέγαμε

για να ξαναπιάσει το πράγμα απ’ την αρχή
βγαίνει έξω βγάζοντας μαζί
και δυνατό ένα βουητό:
Ήμουν μέσα εκεί λέει

και όσοι
δεν παίρνουνε τα λόγια του στα σοβαρά
ας ρίξουν μια ματιά στη μύτη του
που κίτρινη έχει γίνει από γύρη

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΡΕΝΕ ΝΤΩΜΑΛ

RENÉ DAUMAL

LA PEAU DU MONDE

Je vis et je vais m’interrogeant de la vie,
et l’image méconnaissable de moi-même,
ce monde d’air, de roc, de maisons, de lumières,
de millions de visages sans lois, sans voix
ce cuivre, ce bois verni, ces souffles, ces cris,
tournent, couleurs à fleur de peau,
formes touchées, mangées, où suis-je ?

(non, non, ce n’est pas une devinette,
hélas, ce n’est pas une devinette,
que ce soit ici ou ailleurs
je ne me reconnais plus.)

Ordre si fragile de la géométrie,
ne me prodigue plus les consolations de ton cœur de fer.
Ces jours, je vais dans les couleurs et les sons mêlés,
et je vois la nuit dans les plus vives lumières,
monde, monstrueux fantôme,
ton jour est la plus vide des nuits.
Une voix dit : ?où suis-je ? qui suis-je ??

Est-ce ma voix dans ce désert ?
La surface de chaque chose
est tendue par la nuit qui la gonfle,
– Oh ! cette nuit en voiles de soleil !
Oui, cette parole dans la bulle d’illusion,
cette parole perdue,
ce n’est jamais que la mienne.

ΠΟΘΟΣ

FEDERICO GARCIA LORCA

ΠΟΘΟΣ

Αχ, μόνο η θερμή καρδιά σου
και, ναι, άλλο τίποτα.

Νά 'ν' ο παράδεισός μου κάμπος
χωρίς αηδόνια
και δίχως λίρες
μ' ένα ποταμάκι απόμερο
και μια λιανή βρυσούλα.

Χωρίς καν το σπιρούνι του άνεμου
ν' ανακατώνει δέντρα,
χωρίς τ' αστέρι εκείνο που ποθεί
να γίνει φύλλο.

Τεράστιο φως θαμπωτικό
που κάποτε υπήρξε
πυγολαμπίδα
γυναίκας άλλης
σε κάμπο μέσα
με χίλια βλέμματα σπασμένα.

Γαλήνη καθαρότατη -
και οι ασπασμοί μας πάνω της
σαν ήχοι φεγγαρίσιοι
λαμπροί και παντοδύναμοι
που τους ετράβηξε η μακρότης.

Αχ, η θερμή καρδιά σου
και, ναι, άλλο τίποτα.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΤΖΑΡΑ!

TRISTAN TZARA

CHAQUE JOUR

chaque jour plus profond gémit le sous-bois
dans le silence où tu te découvres
en toi-même vainqueur de ton image impure

chaque jour il faut se vaincre
tombé plus bas qu’automne de misère
dans la rupture des portes
le froissement des feuilles

chaque jour une force nouvelle
quand tant d’autres sont tombées
sous le rire hideux des mitraillettes
l’injure des pas cadenassés
la honte l’amère compagne

chaque jour le sursaut du réveil
comme un coup d’espace blanc
la déchirure celle où la mort se présente
claquant les talons

mais la vie qui fermente en nous
chargée d’épouvante au fil de la tendresse
vous fera passer le rire
chevaliers sans peur au ricanement d’eau morte
de force perdue