ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΔΥΟ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ
Αναγνωστικό υπερρεαλιστικών ποιημάτων
Δική μου η επιλογή, η επιμέλεια και η μετάφραση
Εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη, 2019
Τετάρτη, 23 Ιουνίου 2021
ΜΑΤΙΕΣ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
ΜΑΤΙΕΣ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
(10 Ιουνίου 1987. Στο Διεθνές Μεταφραστικό Κέντρο του Στράλεν με το ζεύγος Καρμέλ. Ο εξαίρετος Γιτζάκ Καρμέλ έχει μεταφράσει έργα του Μούζιλ στα Εβραϊκά.)
Τρίτη, 22 Ιουνίου 2021
ΨΑΛΜΟΣ 24 (25)
ΑΠΟ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ
ΨΑΛΜΟΣ 24 (25)
Πρὸς σέ, Κύριε, ᾖρα τὴν ψυχήν μου, ὁ Θεός μου
1. Πρὸς ἐσένα, Κύριε, ποὺ εἶσαι ὁ Θεός μου, ὕψωσα ἐγὼ τὴν ψυχή μου.
2. Σ᾽ ἐσένα ἔχω τὶς πεποιθήσεις μου στηρίξει, σ᾽ ἐσένα τὴν ἐμπιστοσύνη μου ὅλη· ἂς μὴ ντροπιαστῶ ποτὲ εἰς τὸν αἰῶνα, ἂς μὴ μὲ λοιδορήσουν, ἂς μὴ μὲ ἐμπαίξουν ποτὲ οἱ ἐχθροί μου.
3. Καὶ σ᾽ τὸ ζητάω, γιατὶ ὅσοι μὲ ὑπομονὴ σὲ περιμένουνε καὶ καρτερία ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ντροπιαστοῦν· θὰ καταντροπιαστοῦν, ἀντιθέτως, καὶ θὰ σβήσουν ὅλοι ὅσοι παραβαίνουν τὸν νόμο.
4. Κάνε μου γνωστούς, Κύριε, τοὺς δρόμους σου, δεῖξ᾽ τους μου· δίδαξέ με πῶς νὰν τοὺς διαβαίνω.
5. Στὴν ἀλήθειά σου ὁδήγησέ με, καὶ μάθε μου τὸν τρόπο νὰ τὴ νιώσω μέσα μου βαθιά, νὰ τὴν κατανοήσω, γιατὶ ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεὸς καὶ σωτήρας μου, καὶ πάντα, κάθε μέρα, μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία ἐγὼ σὲ περιμένω.
6. Νὰ θυμᾶσαι νὰ μοῦ στέλνεις, Κύριε τοὺς οἰκτιρμούς σου, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐλέη σου, ποὺ ἀπὸ τὰ χρόνια τὰ πανάρχαια πάντα μοῦ στέλνεις.
7. Νὰ μὴ θυμηθεῖς ποτέ, ὡστόσο, τῆς νιότης μου τ᾽ ἁμαρτήματα: ἀπὸ ἄγνοια ἔκανα ὅ,τι ἔκανα· καὶ νὰ μὲ θυμᾶσαι πάντοτε ὅπως σοῦ λένε τὸ ἔλεος καὶ ἡ χρηστότητά σου, ὅπως σοῦ λέει ἡ δική σου καλοσύνη.
8. Χρηστὸς καὶ δίκαιος εἶναι ὁ Κύριος· γι᾽ αὐτὸ καὶ τὴ μετάνοια θὰ διδάξει μὲ τὸν νόμο του σὲ ὅσους διαπράττουν ἁμαρτήματα, καὶ θὰν τοὺς φέρει ἔτσι ξανὰ στὸν ἴσιο δρόμο.
9. Τοὺς πράους θὰν τοὺς ὁδηγεῖ στὸ νὰ ἔχουν κρίση καὶ σύνεση· στοὺς πράους θὰ διδάσκει πῶς τῶν ἐντολῶν του νὰ διαβαίνουν τοὺς δρόμους.
10. Σὲ ὅλους τοὺς δρόμους μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου θὰ βροῦν τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀλήθεια ἐκεῖνοι ποὺ ἀναζητοῦν τὴ διαθήκη καὶ τὶς μαρτυρίες του.
11. Γιὰ τ᾽ ὄνομά σου, Κύριε, ἵλεως φανοῦ καὶ συγχώρησε τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες μου ἁμαρτίες.
12. Ποιός ἄνθρωπος σέβεται καὶ εὐλαβεῖται τὸν Κύριο; Σὲ αὐτὸν θὰ δώσει νόμο ὁ Κύριος, καὶ ὁ νόμος θὰ εἶναι ὁ ὁδηγός του στὸν δρόμο ποὺ θά ᾽χει διαλέξει νὰ πάρει.
13. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ θὰ βρεθεῖ νὰ ζεῖ σὲ αὐλὴ μεγάλη μὲ πολλὰ καὶ ἄφθονα ἀγαθά, οἱ δὲ ἀπόγονοί του θὰ κληρονομήσουνε τὴ γῆ ὁλόκληρη ποὺ θά ᾽χει ἤδη κτῆμα δικό του κάνει.
14. Ὁ Κύριος εἶναι τὸ κράτος καὶ ἡ δύναμη ὅσων τὸν φοβοῦνται, ὅσων τὸν σέβονται καὶ τὸν εὐλαβοῦνται· καὶ τοῦτο ἀπὸ τὴ διαθήκη μέλλει νὰ φανεῖ ποὺ τοὺς ἔχει κάνει.
15. Τὰ μάτια μου τά ᾽χω γιὰ πάντα πρὸς τὸν Κύριο στραμμένα, γιατὶ αὐτὸ θὰ μοῦ ἐλευθερώνει ἀπ᾽ ὁποιαδήποτε παγίδα τὰ πόδια.
16. Ρίξε, Κύριε, ἀπὸ ψηλὰ τὸ βλέμμα σου πάνω μου, σπλαχνίσου με καὶ ἐλέησέ με, διότι φτωχὸς εἶμαι καὶ ταλαίπωρος καὶ κανέναν ἄλλον δὲν ἔχω ἐγὼ ἐκτὸς ἀπὸ σένα.
17. Τῆς καρδιᾶς μου ἔχουν πληθυνθεῖ οἱ θλίψεις· ἔξω ἀπὸ τῶν ἀναγκῶν μου τὰ στενὰ κάνε βγάλε με.
18. Τὴν ταπείνωσή μου δές· καὶ τὸν μόχθο δὲς ποὺ μὲ βαραίνει· ὅλα δές τα, ὅλα, καὶ τὶς ἁμαρτίες μου συγχώρησέ μου.
19. Δὲς τοὺς ἐχθρούς μου πόσο πολὺ ἔχουν πληθυνθεῖ καὶ μὲ τί μεγάλο καὶ ἄδικο μίσος μ᾽ ἔχουν μισήσει — δές τους καὶ φύλαξέ με.
20. Τὴν ψυχή μου φύλαξε, καὶ γλύτωσέ με· καὶ κάνε νὰ μὴ ντροπιαστῶ, διότι ἐγὼ σ᾽ ἐσένα τὶς ἐλπίδες μου ἔχω ὅλες στηρίξει.
21. Ἄκακοι καὶ δίκαιοι ἄνθρωποι μὲ ἀκολουθοῦσαν, διότι μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία τὶς ἐλπίδες μου εἶχα πάντοτ᾽ ἐγὼ σ᾽ ἐσένα στηρίξει.
22. Ἀπὸ κάθε συμφορά λύτρωσε, Θεέ μου, τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ — ἀπ᾽ τὰ δεινά του λύτωσέ τον, ἀπ᾽ ὅ,τι τὸν στενοχωρεῖ καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι τὸν θλίβει.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
«ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΤΙΣ ΞΕΡΕΙΣ»
RAINER MARIA RILKE
«ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΤΙΣ ΞΕΡΕΙΣ»
(«Papyrus Prisse». Ἀπὸ τὰ γνωμικὰ
τοῦ Πτὰχ-Χοτέπ, χειρόγραφο περὶ τὸ 2000 π.Χ.)
«Νὰ πεθαίνεις πρέπει, διότι τὶς ξέρεις». Νὰ πεθαίνεις
στὴν ἄφατη ἀνθοφορία τοῦ χαμόγελου. Νὰ πεθαίνεις
στὰ πανάλαφρα χέρια τους. Νὰ πεθαίνεις
στὶς γυναῖκες δίπλα.
Τὶς θανατηφόρες ἂς τραγουδάει ὁ ἔφηβος,
ὅταν τοῦ μεταμορφώνονται στὰ ὕψη καὶ ἔχοντας διαβεῖ
τὸν χῶρο τῆς καρδιᾶς του. Ἀπὸ τὸ στήθη του μέσα ποὺ θάλλουν
ἂς τὶς ὑμνήσει αὐτός —
τὶς ἀπρόσιτες! Ἄχ, πόσο ξένες εἶναι.
Ἀπὸ τὶς κορυφὲς ἐπάνω
τῶν αἰσθημάτων του προβάλλουν νὰ ποτίσουν
νύχτα ποὺ γλυκὰ μεταμορφώθηκε
τὴν ἀφρόντιστη τῆς ἀγκαλιᾶς του
κοιλάδα. Τῆς ἀνάβασής τους ἄνεμος
στὴ φυλλωσιὰ θροΐζει
τοῦ κορμιοῦ τους. Καὶ λάμπουνε
τὰ ρυάκια του.
Ὁ ἄντρας ὅμως
πιὸ συγκλονισμένος ἂς σωπαίνει. Αὐτός, ποὺ
δὲν εἶχε δρόμο νὰ διαβεῖ τὴ νύχτα
και χάθηκε στὰ βουνὰ τῶν αἰσθημάτων του —
αὐτὸς ἂς σωπαίνει.
Ὅπως σωπαίνει καὶ ὁ θαλασσινός, ὁ μεγαλύτερος στὰ χρόνια,
ἐνῶ οἱ τρόμοι οἱ ἀκόμα ὑπαρκτοὶ
παίζουνε μέσα του λὲς καὶ εἶναι σὲ κλουβιὰ κλεισμένοι
ποὺ πέρα-δῶθε πᾶνε.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)