MIGUEL
LABORDETA
ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ
ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΟ
—
όταν θα με διαβάζεις σε χίλια χρόνια
θα
τρίζω παλαβά απ’ τη ζωή μου και απ’ τις τρύπες
του
βρεγμένου μου παντελονιού (εγώ)
θα
πεις: πέρασε ένα δευτερόλεπτο στο ρολόι του κανενός μου
και
ο άντρας εκείνος ήταν εκεί με την άλλη του γραβάτα
με
τα δύσκολα μαλλιά του με τους απέραντους ουρανούς του
τους
ζήτουλες
σ’
ένα σκονισμένο μάτι για το τίποτα
θα
έχουν ήδη καταβροχθιστεί αστέρια και αδιάλλακτα κορίτσια
και
στη σκληρότητα της πορνικής σου κάμαρας
θα
φύγουν μέσα σε χίλιες σπίθες φωτός και ελεγείων
οι
τελευταίοι θρήνοι οι τελευταίες προσευχές
οι
τελευταίες βλασφημίες της οργίλης μου λήθης
που
ζει για πάντα
δεν
ξέρω
—ΟΤΑΝ ΘΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
όταν
θα πιάνεις εσύ τον σφυγμό των αιώνων
στων
ερωτύλων τίγρεων τους τάφους
και
όταν κύματα θεόρατα μιας ατέλειωτης σειράς γραιών
θα
πέφτουν σαν βροχή μέσα από τις φωτισμένες νύχτες του Αιγόκερω
πάνω
από τα υπνοδωμάτια των ετοιμοθάνατων μικρών ποιητών
θυμήσου
τη θάλασσα και την αόρατη γυναίκα μες στις στάχτες
διαπράττοντας
τα εγκλήματα της όψιμης καρδιάς για ό,τι πράγμα
έστω
κι αν ουρλιάζει εκεί το αρσενικό για τη μοιραία αιωνιότητα
για
τους φλεγόμενους πλανήτες για τα ατιμωτικότατα ξόρκια
ω
κήπε απαρηγόρητε και μεθυσμένε
αυτού
του απομακρυσμένου άντρα αυτής τής τριχωτής σελήνης
αυτής
της αδιαπέραστης κόλασης της ευθυμίας!
αγάπη
μου αν σου σκίζω την ψυχή εσύ να με θυμάσαι
—
όταν θα με διαβάζεις σε χίλια χρόνια
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.