PACO BENAVIDES
ΟΜΟΡΦΗ, ΦΡΙΚΑΛΕΑ ΟΜΟΡΦΙΑ
πίστευες τη γη σου για μούσα σου
αυτήν που σε σιχαίνεται όταν την ονειρεύεσαι
και που τη σκέφτεσαι νά ’ρχεται δρομαίως να σε συντρέξει
μεγάλη φαμφάρα των αστικών παθών
φαντασίωση ηλίθια νευροσπάστων
ψηλαφητά αναζήτησέ την κλείνοντας τα μάτια
μπορεί και να σ’ αγγίξει με κρύα τα χέρια της
λέπρα μάλλον αξιολάτρευτη όπου και ταπεινώνεις
τη γλώσσα σου αν όχι ίσως και τις στάχτες σου
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
PACO BENAVIDES
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΛΥΓΚΩΝ
έξω βρέχει μέσα πίνουμε καφέ
στο σταθμό για να τα βλέπουμε όλα Εσύ
θυμάσαι λες ένα όνομα ευτυχές Τί να γίνεται
τώρα αυτή; αναρωτιέμαι Στην ίδια απόσταση
ίσως κάνει κι εκείνη στον εαυτό της την ίδια ερώτηση Το
ένα θέμα χάνεται στο άλλο θέμα «και αυτή
τη φορά τα γεράνια ή την άλλη όταν…»
Η βροχή δεν σταματάει τον καφέ και τα τσιγάρα ασταμάτητα
έρχεται η νύχτα χωρίς να κάνει και πολλή φασαρία
και σαν τη γάτα κουλουριάζεται η μνήμη
Ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει αυτή που μ’ αρέσει:
Μαντατοφόρα άλλου άπιστου ονείρου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
PACO BENAVIDES
ΠΟΛΗ ΝΥΧΤΑ
στους μαγεμένους περπάτησα δρόμους
παλιόσπιτα σάπια και στέγες σκοτεινές
περάσαμε μια γέφυρα τη νύχτα
αχλή της σιωπής και μυρτιά πρασινισμένη και πάλι
φτάσαμε εκεί που τραγουδούσανε οι φωνές
«είναι ο άγγελος;» ρώτησες
τότε αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα
ονειρεύτηκα πως ήμουν στη μέση ενός δάσους
σε κάποια παράξενη πόλη
και μιλούσα με κάποιον μιαν άγνωστη γλώσσα
έπειτα ξύπνησα και με είδα να ονειρεύομαι
τις τελευταίες δέκα μέρες της ζωής μου
«ε, γυρίσαμε;» ρώτησες
κι εγώ σε ακολούθησα στο μονοπάτι μέσα σε ίσκιους
συζητήσαμε θυμάμαι κάτι για πέτρες
και για το πώς έδωσαν τη θέση τους στ’ αμπέλια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
