ΠΟΥΘΕΝΑ

VLADIMÍR HOLAN


ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Ένα παιδί με το αφτί πάνω στις ράγες
αφουγκράζεται
στην πανταχού παρούσα μουσική παραδομένο
και λίγο νοιάζεται αν το τραίνο
φεύγει ή έρχεται.
Εσύ όμως κάποιον πάντοτε περίμενες
πάντοτε χώριζες από κάποιον
μέχρι που ανακάλυψες τον εαυτό σου
και δε βρίσκεσαι πια πουθενά.



Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά.

ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ

ΑΜΑΛΙΑ ΤΣΑΚΝΙΑ


ΣΙΩΠΗ

Άκου κι εμένα, η σιωπή δε χτίζεται
κι άσε τους ποιητές να λένε·

κατεβαίνει σαν τη διάφανη ομίχλη της Αττικής
δεν την ακούς
δεν την αγγίζεις
μπερδεύει τις εποχές
παραλλάζει τα χρώματα
περαστικούς παγιδεύει·
σαν έρθει η ώρα της
ανάλαφρη οδεύει προς τους ουρανούς.



Από το περιοδικό «Η λέξη», τχ. 10 (Δεκέμβρης 1981), σελ. 786.

ΖΩΝΤΑΝΟΙ

VLADIMÍR HOLAN


ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Νά ’ναι αλήθεια πως μετά από αυτή τη ζωή μας
θα μας ξυπνήσουνε μια μέρα σάλπιγγες τρομαχτικές;
Συγχώρα με Θεέ, όμως παρηγοριέμαι
πως η δική μας νεκρανάσταση θε να σημάνει
απλά και μόνο με το λάλημα του πετεινού.
Θα μείνουμε για λίγο ακόμα ξαπλωμένοι
κι ο πρώτος που θα σηκωθεί θά ’ναι η μητέρα.
Θα την ακούμε να σκαλίζει απαλά τη φωτιά
απαλά ν’ ακουμπά τη χύτρα πάνω στη σόμπα
νωχελικά να τραβά μια κούπα απ’ το ντουλάπι.
Τότε θά ’μαστε πάλι ζωντανοί.


Mετάφραση: Αμαλία Τσακνιά.

ΖΩΝΤΑΝΟΙ

VLADIMÍR HOLAN (1905-1980)


ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Νά ’ναι αλήθεια πως μετά από αυτή τη ζωή μας
θα μας ξυπνήσουνε μια μέρα σάλπιγγες τρομαχτικές;
Συγχώρα με, Θεέ, όμως παρηγοριέμαι
πως η δική μας νεκρανάσταση θε να σημάνει
απλά και μόνο με το λάλημα του πετεινού.
Θα μείνουμε για λίγο ακόμα ξαπλωμένοι
κι ο πρώτος που θα σηκωθεί θά ’ναι η μητέρα.
Θα την ακούμε να σκαλίζει απαλά τη φωτιά
απαλά ν’ ακουμπά τη χύτρα πάνω στη σόμπα
νωχελικά να τραβά μια κούπα απ’ το ντουλάπι.
Τότε θά ’μαστε πάλι ζωντανοί.




Mετάφραση: Αμαλία Τσακνιά.