- Τα παζολινικά αλάνια -
Άραγε, τι θα μπορούσε να συμβεί, εάν η ζωή μας μετατρεπόταν σε ένα νήμα από στιγμιαία «είναι», αλλά ταυτόχρονα διατηρούσαμε την ικανότητα να απολαμβάνουμε συνειδητά το καθένα από αυτά, εν είδει ενός χαϊντεγκερικού DaSein;
Ή μήπως η καθημερινότητα μας δεν είναι τίποτα παραπάνω ή λιγότερο από ένα μαζικό πεπρωμένο, από ένα σημείο τομής, κατά Lobachevsky, πολλαπλών παράλληλων γραμμών;
Εάν όλα αυτά τα ερωτήματα τα σχεδιάσουμε επί χάρτου και τα χρωματίσουμε με μια γλώσσα απολύτως δυναμική, που παρεισφρέει στα εσώτατα διαμερίσματα της παιδικής ψυχής, που διαστέλλεται και συστέλλεται αναζητώντας τα ίδια της τα ακρώτατα, τότε θα σχηματιστεί μπροστά στα μάτια μας η παζολινική Ρώμη.
Ο πολυπράγμων Ιταλός σκηνοθέτης, με πηλό την σκληρή παιδική πραγματικότητα και τη γλώσσα της εποχής του, έρχεται με τα «αλάνια» του (Ragazzi di Vita) να πλάσει τον homo ludens της Ρώμης, να αναζητήσει δηλαδή μέσα από τα δραματικά παιχνίδια της μοίρας το ίδιο το νόημα της ζωής, αλλά μετέπειτα και της ίδιας του της τέχνης. Ο σπουδαίος Yorgos Kentrotis απογείωσε μέσω της μεταφραστικής του δεινότητας το κείμενο, η δε απολύτως εμπνευσμένη απόδοση στα Ελληνικά του τίτλου, γιγάντωσε την επιθυμία να ανοίξουμε τη δική μας πόρτα ώστε να μπουν μέσα αυτά τα «αλάνια»...
ΥΓ - Φωτό: Τα «αλάνια» δεν πάνε μόνο Ρώμη, αλλά και στο «αλεμανικό» Bochum...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου