Η ΝΥΧΤΑ ΜΟΥ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

Η ΝΥΧΤΑ ΜΟΥ

 

Στον Σαν Χουάν δε λα Κρουθ

Η νύχτα ολόκληρη – κλειστή και άδεια,

αναποδογυρισμένη. Ζοφώδεις, γυαλισμένοι

οι τοίχοι. Γλιστρούν συνέχεια

εντελώς αδέξιοι οι απλανείς αστέρες.

Και χωρίς καν χαραμάδα η νύχτα·

καμπάνα νεκρή απλώς, πεσμένη.

Η ζωντανή φωνή (από μέσ’ από το χώμα

ίσαμε την ψηλή τη νύχτα) σβησμένη.

Πεδίο ακίνητο. Μη λες ψέματα,

νύχτα, ω νύχτα! Άλαλη, ψυχρή

γυρίζεις, ξαναφαίνεσαι, και δεν μιλάς –

σιγά-σιγά, τελείως ήσυχη, βουβή γυρίζεις.

Σημεία είναι τα πάντα. Πολύ απαλή,

μέχρι να φτάσει στον τερματισμό,

η νύχτα επιμένει. Άβυσσοι.

Φως και σκιά. Σχέδια. Ζωή.

Η ψυχή δεν γίνεται πια αισθητή,

κι ας νιώθεις τα πάντα. Ανήκουστο

πάθος. Για πες μου: άραγε πεθαίνω

σημαίνει ότι κάνω τη νύχτα δική μου;

Αν ναι, να πεθάνω. Και πεθαίνοντας,

νύχτα, ναι, σε νιώθω. Θεία είσαι εσύ

πραγματικότητα! Ακούγεσαι, και είσαι εσύ,

είσαι εσύ, εσύ: δική μου είναι η ζωή μου,

δική μου.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.