ΕΡΩΜΕΝΗ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΕΡΩΜΕΝΗ

 

Αυτό που καθόλου δεν θέλω

είναι να σου δίνω λέξεις για να ονειροπολείς,

ούτε ν’ απλώνω με τα χείλη μου εικόνες

στο μέτωπό σου επάνω – ούτε και με τα φιλιά μου.

Την άκρη του δακτύλου σου,

με το ροδαλό του νύχι, την πιάνω

και κάνω χειρονομίες,

και με την αίσθηση που πλάθεται

σ’ την επιστρέφω.

Από το μαξιλάρι σου, η χάρη και το κενό του διαστήματος.

Και των ματιών σου η ζέση, των ξένων.

Και το φως των μυστικών

μαστών σου.

Σαν το φεγγάρι την άνοιξη,

ένα παράθυρο

μας χαρίζει κίτρινες λάμψεις. Κι ένας στενός

παλμός

φαίνεται να ξανακυλάει από εμένα προς το μέρος σου.

Δεν είναι αυτό. Και ούτε ποτέ θα είναι.

Το αληθινό σου το νόημα

μου το έχει ήδη δώσει ό,τι απομένει:

το γλυκό μυστικό,

το χαριτωμένο λακκάκι,

η όμορφη γωνίτσα

και το πρωινό σου

το ανακλάδισμα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.