ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΟΛΥΛΑΣ

 

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 

ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΟΛΥΛΑΣ

 

Ρυθμών και Στοχασμών άυλα φτερά και χέρια

τη λυτρωμένη την ψυχή σου απ’ το κορμί της

την πήραν και την παν ολόισα προς τ’ αστέρια·

στέκετ’ εκεί η πομπή και κόβει την ορμή της.

 

Στων παραδείσων τα υπερκόσμια καλοκαίρια,

στης Λύρας τ’ άστρο, εκεί που ο ψάλτης και ο τεχνίτης

λάμπουν αθάνατ’ από πνεύμα περιστέρια,

του Σολωμού σε σέρνει ο ίσκιος ο μαγνήτης.

 

Πατρικά σ’ οδηγεί σε δυο Θαβώρ αγνάντια,

σ’ αφήνει εκεί και λέει: «Νά η δόξα σου! Εδώ στάσου,

κι ένα ταίρι γιγάντιο σαν από διαμάντια

 

κατάβαθα αβασίλευτο βλέπε μπροστά σου,

και σαν αέρι από λατρεία πνέε τριγύρω

στον Όμηρο, μακάριε, και στο Σαιξπήρο!»

 

1896