ΣΟΥΝΙΟ, ΝΑΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ

ΣΟΥΝΙΟ, ΝΑΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Είδαμε πρώτα τον ίσκιο στο μάρμαρο·

Ένα σύννεφο ταξιδεμένο, καθώς φαινόταν, πολύ καιρό

  στην ερημιά

Μας θύμισε την αγάπη μας για τους μακρινούς ουρανούς –

Στο βαθούλωμα στην αρχαία κολώνα ο αέρας έτριβε

Τον ήλιο που περίσσεψε απ’ τα χαρισμένα λουλούδια και

  τα γερτά καΐκια

Κι η θάλασσα σαν περασμένη στις ραβδώσεις της πέτρας

Σ’ άλλη ζωή ξαναγεννούσε τα ψάρια

Στο μυθικό δάσος που ήταν ο καθένας κάποτε

Αχολογώντας τ’ άφρισμα του κρασιού στο στρίψιμο

  των κυμάτων μνήμη λαμπρής μέρας.

Από το βιβλίο: Κώστας Λιννός, «Μετασχηματισμοί Γ΄», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013, σελ.60.

ΘΕΡΟΥΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ


ΘΕΡΟΥΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τυχαία σκιά πάνω σε πρόσωπο βυζαντινό
μιας εκκλησίας ερειπωμένης που αποδημεί
μισοϋπάρχοντας στο ύστατο του ήλιου φως
πυκνώνει σαν το λιόδεντρο τη θλίψη της ψυχής.

Αέρας από χείλη στοχασμού το ύψωμα πολιορκεί
που τα ερείπια της εκκλησία παραθέτουν
δείπνο σε όνειρα οξειδωμένα αστεριών
και σε νεκρούς που από συνήθεια καταφτάνουν.

Τυχαίο βλέμμα πάνω σε πρόσωπο βυζαντινό
περαστικών πτηνών που χάσαν τη φωλιά τους
διενεργεί μια πράξη αφανή στους κυνηγούς,

στο σκύλο που οσμίζεται δίχως να ξέρει
μες στην ερειπωμένη εκκλησία μιάν ανάγλυφη στιγμή
απ’ το κορμί του χρόνου που τα χάη απογράφει.




Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Κουκούτσι», τχ. 5 (χειμώνας – άνοιξη 2011/12), σελ. 109.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΠΗΔΑ

WILLIAM WORDSWORTH


Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΑΝΑΠΗΔΑ

Η καρδιά μου αναπηδά όταν κοιτάζω
 Ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό:
Έτσι ήταν όταν η ζωή μου άρχισε·
Έτσι είναι τώρα που είμαι ενήλικος·
Έτσι νά ΄ναι όταν γεράσω.
 Διαφορετικά ας πεθάνω!
Το παιδί είναι πατέρας του άντρα·
Και θα μπορούσα να ευχηθώ οι μέρες μου νά ’ναι
Δεμένες η μία στην άλλη με φυσική ευλάβεια.



Μετάφραση: Κώστας Λιννός.
Από το βιβλίο: Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ, «Δέκα ποιήματα», Διώνη, Αθήνα 2007, σελ. 39.

ΤΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ


ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

Αυτός ο χερσότοπος που επέστρεφε
Στο νου, αν ήταν φαντασία ή μνήμη
Χαμένος στη μέση δεν ήξερε.
Σοφή αγάπη χτύπησε με δύναμη
Τον Οδυσσέα και τον καταπόντισε
Καταμεσής του ποταμού Αχέροντα
Την ανείδωτη κοίτη ως τώρα πλησιάζοντας
Και πριν τα μούσκλία τον καταπιούν
Η σκέψη του μπρος στο Καινούργιο ανείπωτη έμεινε.


Δύσμοιρε νου κι αν σε καταπλακώνουνε τα χώματα
Ένα κλαδί σου θα βρει διέξοδο και θα ξεπεταχτεί
Προς τα πάνω.
Το χαλάζι θα σου σπάσει το κλαδί, δύσμοιρε νου
Μα το Επάνω θα μείνει.

Πιο ψηλά τα δέντρα, κι αργεί ν’ αρχίσει ο ουρανός.



Από το βιβλίο: Κώστας Λιννός, «Μετασχηματισμοί, Β΄», Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2007, σελ.17.

ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ

THOMAS LOVEL BEDDOES (1803-1849)


ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Πόσες φορές σ’ αγαπώ, καλή μου;
Πές μου πόσες σκέψεις υπάρχουν
Στην ατμόσφαιρα
Ενός χρόνου που μόλις πέρασε,
Που οι λευκές και πένθιμες ώρες του μοιάζουν
Με την τελευταία νιφάδα της αιωνιότητας: –
Τόσες φορές σ’ αγαπώ, καλή μου.

Πόσες φορές θα ξαναγαπήσω;
Πές μου πόσες σταγόνες υπάρχουν
Στην ασημένια αλυσίδα
Μιας απογευματινής βροχής
Απελευθερωμένες απ’ το φουρτουνιασμένο πέλαγος
Και περασμένες σαν κλωστή απ’ το μάτι ενός κίτρινου άστρου: –
Τόσες φορές θα ξαναγαπήσω.



Μετάφραση: Κώστας Λιννός.
Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικλό «Κουκούτσι», τ. 2, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2010, σελ. 129.

Τ' ΑΒΓΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ


ΑΝΩ

Πρέπει από ξένο αέρα νά ’ναι φερμένη η πεταλούδα
Επειδή πετάει άτσαλα
Εκεί που δε μπορεί πάντα να υπάρχει εχθρός

Μες στη φωτιά δε στεριώνει κρίση.

Ανάμεσα στις γροθιές των ερωτευμένων που πλέκονται
Δεν υπάρχει καθόλου πραγματικότητα.
Σα σπόροι ροδιού τ’ αστέρια χυμένα θρέφουν του όνειρο
  του γλάρου
Το σκοτάδι που χάλασαν οι γενναίοι
Για να μπορέσει η καρδιά να χτυπά
Στο ρυθμό που λείπει απ’ όλες τις μουσικές
Σα μπουκέτο δεμένο σε κατάρτι.
Όμως μάταια βαράει ο μυαλό μας τον θάνατο
Όπως αξίνα ένα διαμαντένιο βράχο
Χρειάζεται άλλου είδους σκαπτικό:
Τι είσαι συ που κλωσσάς τη γλώσσα και πήζουν τ’ αβγά
  των λέξεων;



Από το βιβλίο: Κώστα Λιννού «Μετασχηματισμοί, Β΄», Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2007, σελ. 64.