Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΑΔΡΙΑΝΑ ΒΑΡΕΛΑ



Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ADRIANA VARELA


EL MILAGRO

Nos habían suicidado
los errores del pasado,
corazón...
y latías -rama seca-
como late en la muñeca
mi reloj.
Y gritábamos unidos
lo terrible del olvido sin razón,
con la muda voz del yeso,
sin la gracia de otro beso
ni la suerte de otro error.
Y anduvimos sin auroras
suicidados... pero ahora,
por milagro, regreso.

Y otra vez, corazón, te han herido...
Pero amar es vivir otra vez.
Y hoy he visto que en los árboles hay nidos
y noté que en mi ventana hay un clavel.
¡Para qué recordar las tristezas!
¡Presentir y dudar, para qué!
Si es amor, corazón, y regresa,
hay que darse el amor como ayer.

Sabes bien que mi locura
fue quererla sin mesura
ni control.
Y si al fin ella deseara
que te mate, te matara,
corazón.
Para qué gritar ahora
que la duda me devora.
¡Para qué,
si la tengo aquí a mi lado
y la quiero demasiado,
demasiado más que ayer!
Hoy nos ha resucitado
porque Dios sabe el pasado
y el milagro pudo ser.



Στίχοι: Homero Expósito.
Μουσική: Armando Pontier.
Τάνγκο του 1946.

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΝΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΝΕΡΟΥΔΑ ΚΑΙ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ




Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΝΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ


PABLO NERUDA


UNITED FRUIT COMPANY

Cuando sonó la trompeta, estuvo
todo preparado en la tierra,
y Jehova repartió el mundo
a Coca-Cola Inc., Anaconda,
Ford Motors, y otras entidades:
la Compañía Frutera Inc.
se reservó lo más jugoso,
la costa central de mi tierra,
la dulce cintura de América.

Bautizó de nuevo sus tierras
como "Repúblicas Bananas,"
y sobre los muertos dormidos,
sobre los héroes inquietos
que conquistaron la grandeza,
la libertad y las banderas,
estableció la ópera bufa:
enajenó los albedríos
regaló coronas de César,
desenvainó la envidia, atrajo
la dictadora de las moscas,
moscas Trujillos, moscas Tachos,
moscas Carías, moscas Martínez,
moscas Ubico, moscas húmedas
de sangre humilde y mermelada,
moscas borrachas que zumban
sobre las tumbas populares,
moscas de circo, sabias moscas
entendidas en tiranía.

Entre las moscas sanguinarias
la Frutera desembarca,
arrasando el café y las frutas,
en sus barcos que deslizaron
como bandejas el tesoro
de nuestras tierras sumergidas.

Mientras tanto, por los abismos
azucarados de los puertos,
caían indios sepultados
en el vapor de la mañana:
un cuerpo rueda, una cosa
sin nombre, un número caído,
un racimo de fruta muerta
derramada en el pudridero.

ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΡΗΜΑΞΑΤΕ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ


ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ


ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΡΗΜΑΞΑΤΕ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση

Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια

Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη



Από το βιβλίο: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Ο δύσκολος θάνατος», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1985, σελ. 78.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ



ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ


ΕΨΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Φωνή και ούτι
Αμάν !
Βγήκε κι αυτή η ανάσα...
μνήμες την έπνιγαν
πείσματα τη σπρώχναν,
ουλές την ομορφαίναν.
Έρωτες πόνου,
κρυφοί σαν
την ελπίδα
άγριοι
όπως κάθε σαρκοφάγου,
που συνήθως
πεινά.
Αμάν !
Κι απ' εδώ και κάτω
δάκρυα βγαίνουν
Χασούρες
λάθη
γλύκα υγρή,
γι' αυτό
"κοίτα με
κι από τη μέση
και χάμω"
Τσιφτετέλι,
επιτάφιος.

ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΠΕΛΑΓΟΣ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ: ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ


ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ


ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ

Ο Μάης του ’68
Ο Δεκέμβρης του ’44
Πιο πρόσφατος ο Νοέμβρης του ’73
Σήμερα ενδείξεις μόνο χρονολογικές
Κι οι επίγονοι επιλήσμονες σαν πάντα

Μη βάζετε πια σημάδια σε λέξεις
Σε σπίτια ερειπωμένα ή σε τραγούδια παλιά
Πάντα θα βρίσκετε το δρόμο σας
Και πάντα θα τον χάνετε
Αναζητώντας κάθε τόσο καινούργιους θεούς



Από το βιβλίο: Κλείτος Κύρου, «Εν όλω, συγκομιδή 1943-1977», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1977, σελ. 268.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΠΟΜΠ ΜΑΡΛΕΫ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο BOB MARLEY: ONE LOVE

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, 2


Δεν θα σχολιάσω τα λοιπά λεκτικά ορνιθοσκαλίσματα και φληναφήματα του βουλετή της Ν.Δ. κ. Α.-Σπ. Γεωργιάδη, που δημοσιεύονται στο news247.gr (εδώ). Θα μείνω μόνο στο ΜΗΔΕΝΙ ΔΙΚΗΝ ΔΙΚΑΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΜΦΟΙΝ ΛΟΓΟΝ ΑΚΟΥΣΑΙ - έτσι το γράφει.

Καλά είναι τα αρχαία παραθέματα, καλή και η χρήση τους, αλλά ακόμη καλύτερο είναι οι διάφοροι αρχαιόπληκτοι και αρχαιολάγνοι να τα γνωρίζουν ορθώς.
Λοιπόν, κ. βουλευτά, το ορθό αρχαίο απόφθεγμα έχει ως εξής:  
ΜΗΔΕΝΙ ΔΙΚΗΝ ΔΙΚΑΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΜΦΟΙΝ ΜΥΘΟΝ ΑΚΟΥΣΗΣ.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!



Δειγματοληπτικά παρατίθενται δύο μόνο πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Τα "κρούσματα" είναι πολλά, ιδίως στον αέρα και στον κυβερνοχώρο.
Γράφουν / λένε: Η αθλήτρια του τριπλούν.

Το "τριπλούν" δεν είναι άκλιτο μέρος του λόγου. Κλίνεται ως επίθετο (αφού άλλωστε προσδιορίζει το παραλειπόμενο ουσιαστικό άλμα):

το τριπλούν
του τριπλού
στο τριπλούν
το τριπλούν
ω τριπλούν

κ.τ.λ.

Ο ΧΑΙΛΝΤΕΡΛΙΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ



ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1922-1996)


Ο ΧΑΙΛΝΤΕΡΛΙΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ

Zu lang, zu lang schon ist
Die Ehre der Himmlischen unsichtbar.

Εδώ συνάντησα τον Χαίλντερλιν
μετά την τρέλλα· τα γυάλινά του μάτια
γλάρωναν τυφλά στους γλάρους
τα κόκκαλά του φύτρωναν ία
και συλλαβές από χαμένες λέξεις.
Η αποκάλυψη, του είπα, βάλε
Ξανά τα κόκκαλά σου εδώ στο οστεο-
φυλακείο· μην ξεχνάς πως είσαι απ’ το κενό.

Στην Πάτμο, σ’ ένα καφενείο
Μ’ ένα κορίτσι δίπλα μας γυμνό.



Από το βιβλίο: Αριστοτέλης Νικολαΐδης, «Επιλεγμένα ποιήματα», Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1996, σελ. 178.

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΜΠΕΝΥ ΜΟΡΕ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο BENNY MORÉ: ME VOY PAL’ PUEBLO

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

ΖΕΝΟ ΚΑΠΡΑΛ!



ZENO KAPRÁL (1941)


DVEŘE

Jsem u dveří a tolik se mi nechce
do domu vstoupit, zaklepat.
Jako bych chvilku otálet měl ještě,
pod stříškou z loubí s duší stát.

Jsem u dveří a nerozhodně zvedám
ruku, hned zase spustím ji.
Tak dřevo mezi mnou a tím co hledám
nás spolehlivě rozdělí.

Jsem u dveří a nebojím se toho,
proč tedy nejít domů hned?
Je útulný a pokojů má mnoho,
v každém lze tělu pohovět.

Jsem u dveří a dům mi říká pane.
Třeba ho teprv stavět mám.
Široké zdi a krovy skampované,
do chodby běhoun pákistán.

Jsem u dveří a výmluvy mi došly
jak dračkám, peří na peří,
tam, uvnitř domu. Pusu za mnou pošli!,
až vejdu. Už jsem u dveří.

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΟ


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


[ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΜΑΝΔΥΑ...]

  Κάτω απ’ το μανδύα ενός άλλου πηγαίνουμε, που προχωράει σιωπηλός, δίχως όνομα, ίσως γι’ αυτό και πιο αληθινός, κι όταν σηκώνουμε το κύπελλο, είναι κι εκείνο μες στο μυστικό και δεν ξεδιψάμε, γιατί η πρόνοια μάς θέλει βιαστικούς, ολομόναχους μες στην υπόσχεση, σαν τα χωράφια που πηγαίνουν σκεπασμένα το φθινόπωρο, και μόνον όποιος φεύγει ξαναβρήκε την πατρίδα, αφού κάθε μας λέξη εδώ μια πόρτα σφαλά ή ένα παράθυρο, κι αυτό που έρχεται σαν σκόνη ή σαν σφάλμα κάθεται πάνω στο τραπέζι.
  Όμως, τα βράδια, ο οποιοσδήποτε είναι ένα πρόσωπο προορισμένο.



Από την ποιητική συλλογή: «Σκοτεινή πράξη» (1974).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος δεύτερος, Κέδρος, Αθήνα 1987, σελ. 113.

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΧΟΥΑΝ ΧΕΛΜΑΝ!



JUAN GELMAN


MI BUENOS AIRES QUERIDO

Sentado al borde de una silla desfondada,
mareado, enfermo, casi vivo,
escribo versos previamente llorados
por la ciudad donde nací.

Hay que atraparlos, también aquí
nacieron hijos dulces míos
que entre tanto castigo te endulzan bellamente.
Hay que aprender a resistir.

Ni a irse ni a quedarse,
a resistir,
aunque es seguro
que habrá más penas y olvido.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΚΟΝΣΙΛΙΑ ΛΙΤΣΙΑΡΝΤΙ



Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η CONSIGLIA LICCIARDI


PARLAME ACCUSSÌ

Viento...
c'asciutte sti panne int''a niente
Viento...
ca trase int''a ll'ossa 'da gente.
Viento, fà stà cuntento
a chi nun sape niente
e chi nun vò sapè.

Viento...
ca puorte 'e 'mmasciate 'dà gente.
Viento...
ca sciusce stanotte io te sento
Viento, sai tutt''e ccose
'e chi nun trova pace
e chi nun pò durmì.

E parlame accussi,
dint''o calore 'e 'stì cuperte,
cu ll'uocchie suoie che stanno chiuse,
e ca m'astregne forte 'e 'mmane,
m'astrigne forte 'e mmane.

E circ''a dint''e suonne,
'e tutt''a gente cumm''a mme,
ca dint''o scuro vò truvà
nu poco 'e luce pe' vedè
si 'o sole turnarrà.

Viento...
ca trase int''e case da' gente,
Viento...
Pulizza 'stù vico int''a 'nniente.
Viento, nun fà 'o ruffiano,
Fa mettere 'a ppaura
a chi ce vò fa male.
E parlame accussi...

E nun te fermà cchiù.
pulizza 'e strade 'e 'stà città
stù maletiempo adda passà
'o sole 'ncielo adda turnà
'cchiù forte hadda brillà.



Στίχοι και μουσική: Consiglia Licciardi.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

ΕΝΑ ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ ΜΕ ΤΗ ΣΟΥΣΑΝΑ ΡΙΝΑΛΔΙ



Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SUSANA RINALDI

EL CHOCLO

Con este tango que es burlón y compadrito
se ató dos alas la ambición de mi suburbio;
con este tango nació el tango, y como un grito
salió del sórdido barrial buscando el cielo;
conjuro extraño de un amor hecho cadencia
que abrió caminos sin más ley que la esperanza,
mezcla de rabia, de dolor, de fe, de ausencia
llorando en la inocencia de un ritmo juguetón.

Por tu milagro de notas agoreras
nacieron, sin pensarlo, las paicas y las grelas,
luna de charcos, canyengue en las caderas
y un ansia fiera en la manera de querer...

Al evocarte, tango querido,
siento que tiemblan las baldosas de un bailongo
y oigo el rezongo de mi pasado...
Hoy, que no tengo más a mi madre,
siento que llega en punta 'e pie para besarme
cuando tu canto nace al son de un bandoneón.

Carancanfunfa se hizo al mar con tu bandera
y en un pernó mezcló a París con Puente Alsina.
Triste compadre del gavión y de la mina
y hasta comadre del bacán y la pebeta.
Por vos shusheta, cana, reo y mishiadura
se hicieron voces al nacer con tu destino...
¡Misa de faldas, querosén, tajo y cuchillo,
que ardió en los conventillos y ardió en mi corazón.



Μουσική: Ángel Villoldo.
Στίχοι: Enrique Santos Discépolo / Juan Carlos Marambio Catán.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

ΒΟΜΒΟΣ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ


ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ


ΒΟΜΒΟΣ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ

Βόμβος μεσονυχτιού στο σιδηροδρομικό σταθμό
Φώτα αμαξοστοιχιών που εναλλάσσονται με τη λεπτή βροχή
Το κορίτσι από την Πάτρα που μιλούσε στον πληθυντικό
Μες στο μπορντέλο το κατάφορτο από αξιωματικούς
Δίκες καταχραστών κλειστά δωμάτια επαρχιακών ξενοδοχείων
Μιά παλινδρόμηση ερωτική σε πρότυπα εφηβικά
Μεγάφωνα χαρτιά στο καφενείο άνθρωποι νυσταγμένοι
Κι η λησμονημένη Ρεζεντά να στροβιλίζει σ’ ένα φωνογράφο
Μοιάζαν με μιά συνομωσία που στρέφονταν ενάντιά σου
Φύλλα ενός χιλιοδιαβασμένου βιβλίου που ξαναγυρίζουν
Μέρες μιάς άλλης ζωής χωρίς δικαίωση
Πικρία



Από το βιβλίο: Κλείτος Κύρου, «Εν όλω, συγκομιδή 1943-1977», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1977, σελ. 89.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΚΑΡΛΟ ΜΠΟΥΤΙ



Ανάρτησή μου στο γιουτιούμπ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο CARLO BUTI


BELLA RAGAΖZA DALLE TRECCE BIONDE

Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.
Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.

Bella ragazza dalle trecce bionde,
per nome vi chiamate Veneranda,
i giovani per voi fanno la ronda.

Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.
Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.

Se poi venir volete in Paradiso,
vi troverete, o bella, un girasole
che sembra fatto per baciarvi il viso.

Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.
Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.

E se mi date un quarto rubacuore,
io, bella, proprio a voi lo voglio dare
quel fiore che tengo e che mi ha dato amore.

Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.
Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.

Poi vi dirò che rosa in primavera
non è quanto voi siete tanto cara,
e poi ci avete gusto e... buonasera!

Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.
Babbo non vuole, mamma nemmeno,
come faremo a fare all'amor.



Musica tratta dal poema sinfonico "Capriccio Italiano" di Pyotr Tchaikovsky (1880).
Testo composto da Dino Olivieri (1934).

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΑΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ



VICENTE ALEIXANDRE


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΑΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Συγχωρήστε με: κοιμόμουν.
Κι ο ύπνος, ζωή δεν είναι. Ειρήνη ημίν.
Ζωή δεν είναι να στενάζεις ή λέξεις να εικάζεις που μας ζουν ακόμα.
Να ζεις μέσα τους; Οι λέξεις πεθαίνουν.
Όμορφες στο άκουσμα, μα ποτέ δεν διαρκούνε.
Έτσι κι αυτήν τη νύχτα την ξάστερη. Χθες κατά το χάραμα,
ή καθώς η εξαντλημένη μέρα την αχτίδα απλώνει
τη στερνή, και τυχαία στο πρόσωπό σου καταλήγει.
Μ’ ένα πινέλο από φως, τα μάτια κλείσε.
Κοιμήσου.
Η νύχτα είναι μακρά, μα έχει ήδη περάσει.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη


**************************************


EL POETA SE ACUERDA DE SU VIDA

Perdonadme: he dormido.
Y dormir no es vivir. Paz a los hombres.
Vivir no es suspirar o presentir palabras que aún nos vivan.
¿Vivir en ellas? Las palabras mueren.
Bellas son al sonar, mas nunca duran.
Así esta noche clara. Ayer cuando la aurora,
o cuando el día cumplido estira el rayo
final, y da en tu rostro acaso.
Con un pincel de luz cierra tus ojos.
Duerme.
La noche es larga, pero ya ha pasado.

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΕΔΓΑΡΔΟ ΔΟΝΑΤΟ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο EDGARDO DONATO


EL HURACÁN

El huracán desrraigó con crueldad
el rosal que planté en el jardín
de mi amor que cuidé con afán
y, al nacer una flor, la traición
le cortó sin piedad su raíz
y el rosal nunca más floreció.
Como al rosal mi ilusión la mató
un amor de mujer que mintió.
Cristo soy con mi cruz al andar,
compasión solo doy al pasar.
Vendaval que arrasó mi querer,
huracán transformao en mujer.

Fueron sus caricias
llenas de mal y traición,
labios que mintieron despiadados
y al besar su falsa boca
se me helaba el corazón.
Ilusión que se fue,
amor que mató.
Una mala mujer que lleva
el veneno escondido
en su negro corazón.

Te perdoné porque odiar yo no sé,
ni rencor para ti guardaré
sólo sé que su mal derrumbó
el Edén que hilvané con fervor,
luz de amor que jamás volverá
a alumbrar a mi fiel corazón.
Vago sin fe con mi cruz de dolor,
hoy vivir para mí es crueldad
juventud que le di sin dudar
y jugó sin piedad con mi amor.
Vendaval que arrasó mi querer,
huracán transformao en mujer.


Μουσική: Osvaldo Donato / Edgardo Donato.
Στίχοι: Nolo López.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ



ΝΙΚΟΛΑΣ ΕΥΑΝΤΙΝΟΣ 


Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ 

Έφτιαξε ένα πιάνο
δίχως πλήκτρα και χορδές
για να κρύψει
μια μουσική αγέννητη.
Έπειτα ξανάβαλε
την προβιά του λύκου
και χάθηκε στο δάσος.
Πλέον μονάχα
μια μουσική ακούγεται:
τυμβωρύχοι
πριονίζουν
ένα κούφιο πιάνο
δεκαετίες τώρα  


Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Μανδραγόρας», τχ. 46, Μάιος 2012, σελ. 9.

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

14 ΙΟΥΛΙΟΥ



Η ΕΝΤΙΤ ΠΙΑΦ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΗ ΜΑΣΑΛΛΙΩΤΙΔΑ

ΟΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ




ΟΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

Εμείς η μεσαία τάξη
είμεθα η μόνη τάξη
με έντιμη συνείδηση εθνική.
Παρασυρόμενοι όμως απʼ τις άλλες τάξεις
στα νοήματα και στις πράξεις
δίνουμε χροιά πολιτική.
Ε, για όλα φταίνε οι γκόμενες,
οι πρώην και οι επόμενες,
ανώνυμες και επώνυμες και γενικώς!

Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη
θέλει και εκείνη λιγάκι να διατάξει,
να γίνει άρχουσα δηλαδή!
Στην κλειδαρότρυπα σκυμμένη
και το χέρι στην τσέπη,
χρόνια τώρα περιμένει και βλέπει,
όμως την εμποδίζει ένα κλειδί!
Και τούτο εδώ είναι ένα μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά,
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και ''γκούχου γκουχ''
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές:
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες,
οι πρώην και οι επόμενες,
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς!

Και τον δικό μου τον καημό τώρα ποιος να τον μάθει
που έχω κάτσει πάνω σε ένα αγκάθι
και τη βρίσκω κάπως μαζοχιστικά;
Όλα ωραία και στο βάθος κήπος
πληροφορίες; Κίτρινος ο τύπος
και νομίζω πως τη βάψαμε κανονικά!
Και τούτη δω η εφημερίδα
μοιάζει τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά,
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και ''γκούχου γκουχ''
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές:
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες,
οι πρώην και οι επόμενες,
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς!

Το να λέει όμως κανένας την αλήθεια
είναι μια πολύ κακή συνήθεια
που αν την έχεις την πληρώνεις κάπως ακριβά...
Αλλά από δω παιδιά αρχίζει άλλη ιστορία,
άλλο κεφαλαίο και στην ουσία
κάτι τέτοια δε λέγονται τραγουδιστά.
Και ιδού εγώ μονάχος,
αγκαλιά με την κιθάρα μου
να τραγουδάω για την εφημερίδα,
τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και ''γκούχου γκουχ''
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές:
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες,
οι πρώην και οι επόμενες,
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΚΟΓΚΟΣ 


ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ

Πατούσα του καταδιωγμένου θεού
πατερίτσα του Τειρεσία
τσιγκέλι απρόσωπης απειλής
κριαρόμορφη Σφίγγα
απολιθωμένο φιδάκι της Εδέμ
στάση αναποδογυρισμένη του Βούδα
αφτί της Ασφάλειας
κρυφό δρεπάνι του Κρεμλίνου
μουστακάκι του φεγγαριού
λιγνό ποδοπατημένο θαυμαστικό
πάνω απ’ της γης το στίγμα –

Πικρή απορία του Λατίου
νύξη της Σίβυλλας στριμμένη.  



Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Μανδραγόρας», τχ. 46, Μάιος 2012, σελ. 6.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Η ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΗ ΑΡΕΤΗ


Αντιγράφω από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Tου Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Διαβάζοντας τα τηλεγραφήματα των διεθνών πρακτορείων ή ακούγοντας τα δελτία ειδήσεων ορισμένων καναλιών, αποκομίζει κανείς την αίσθηση ότι η χθεσινή ανακάλυψη αποτελεί θρίαμβο όχι της πειραματικής Φυσικής, αλλά της εφαρμοσμένης... Θεολογίας! «Εντόπισαν το σωματίδιο του Θεού» είναι ο τίτλος που αναπαράγεται ξανά και ξανά από μια δημοσιογραφία που ό,τι χάνει σε πρωτοτυπία το κερδίζει σε ευσέβεια. «Βρήκαμε το χειρόγραφο του Θεού» είχαν πει ο Μπιλ Κλίντον και ο Τόνι Μπλερ όταν αποκωδικοποιήθηκε για πρώτη φορά, σε χονδρικές γραμμές, το ανθρώπινο γονιδίωμα, το 2000. «Η ηχώ της Δημιουργίας» είναι το στερεότυπο που συνοδεύει κάθε καινούργια ανακάλυψη της Κοσμολογίας αναφορικά με τη Μεγάλη Εκρηξη.
Μπορεί η Μεταφυσική να προσφέρει πιο «πιασάρικους» τίτλους από τη Φυσική, κινδυνεύει ωστόσο να μας αποκρύψει τα πραγματικά θαύματα του ανθρώπινου μόχθου που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Και κάποια χρήσιμα διδάγματα που θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε από αυτά. Πρώτα απ’ όλα, το χθεσινό επίτευγμα αποτελεί θρίαμβο της ανθρώπινης συλλογικότητας - και όχι μόνο του συμπαθέστατου, σεμνότατου και κορυφαίου επιστήμονα Πίτερ Χιγκς. Τρεις χιλιάδες φυσικοί, περισσότεροι μηχανικοί, τεχνικοί και εργάτες συνεργάστηκαν για το μεγαλύτερο πείραμα στην ιστορία των επιστημών. Ο Νεύτωνας είπε κάποτε ότι μπόρεσε να δει μακριά γιατί στηριζόταν σε ώμους γιγάντων, εννοώντας τον Κοπέρνικο και τον Γαλιλαίο. Στις μέρες μας, αυτοί οι γίγαντες είναι οι χιλιάδες ανώνυμοι ήρωες της πνευματικής και σωματικής εργασίας.
Επιπλέον, η ανακάλυψη του CERN ήταν μια μεγάλη νίκη της Ευρώπης. Το 1993, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ενταφιάσουν τον δικό τους υπερεπιταχυντή σωματιδίων, κρίνοντας ότι ήταν πεταμένα λεφτά. Παραδόξως, αυτό συνέβη στη διάρκεια της οκταετίας του Μπιλ Κλίντον, περίοδο παχειών αγελάδων για την Αμερική, έκρηξης του Χρηματιστηρίου, αποθέωσης της τεχνολογικής προόδου και των ιδεολογημάτων της νέας οικονομίας - μιας νέας οικονομίας η οποία, ωστόσο, δεν άφηνε χώρο για τη βασική επιστημονική έρευνα.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν πίσω οι Ηνωμένες Πολιτείες στην -κατ’ ανάγκην πολυδάπανη- βασική έρευνα, από την οποία γεννιούνται σχεδόν όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις. Από τις κορυφαίες επιστημονικές ανακαλύψεις του τελευταίου αιώνα, η συντριπτική πλειονότητα -με μοναδική αξιοσημείωτη εξαίρεση το τρανζίστορ- προήλθε όχι από ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά από δημόσια ερευνητικά ιδρύματα. Για τα πολύ «πρακτικά», επιχειρηματικά πνεύματα, ας σημειώσουμε ότι το ίδιο το Ιντερνετ, το λογισμικό του www, με το οποίο δουλεύουν όλες οι επιχειρήσεις, επινοήθηκε ακριβώς στο CERN, ως υποπροϊόν της βασικής έρευνας. Της δημόσιας έρευνας, που υποκινείται όχι από το άμεσο κέρδος, αλλά (ας μας επιτραπεί η ασεβής σκέψη) από την προπατορική αρετή του ανθρώπου: την περιέργεια.

ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΙ;



ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ: ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΙ;

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

ΕΝΝΕΑ ΙΟΥΛΙΟΥ




ΠΑΙΖΕΙ Η ORQUESTA HORACIO SALGÁN ΚΑΙ Η ORQUESTA JUAN D’ARIENZO :
9 DE JULIO

Μουσική: José Luis Padula.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΦΙΛΙΑ



ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1922-1996)


ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΦΙΛΙΑ

Στάθηκε στα τρεμουλιαστά νερά
που ξεχειλίζουν άπιαστα μέσ’ απ’ τα χέρια·
ρήμαξε το αίνιγμα στην ρίζα του.
Το φάντασμά σου ολόγυρα τυλίγει
την κάθε μου αίσθηση που ανοίγει
σε μιάν αλόγιστη άνθηση.
Πού είναι οι προπατορικές μας σκιές
με το κρυφό τους φίδι στις συκιές
βυζαίνοντας το συκολόι
και τα κορίτσια ολόγυμνα στ’ αγκάθια.

Που είναι τα εωθινά πουλιά
Τα ειρωνικά φιλιά.



Από το βιβλίο: Αριστοτέλης Νικολαΐδης, «Επιλεγμένα ποιήματα», Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1996, σελ. 145.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

ΧΟΥΑΝ ΧΕΛΜΑΝ!



JUAN GELMAN


SONETO

es una gran tristeza señora
no verla por aquí/llueven las penas
los huesos empapados piden paz
y el aire es guerra con su gran batalla

de hálitos pasados donde su
boca tembló como el verano y
ahorita apenas es recuerdo o penas
que llueven absolutamente/sos

eso que eras/noche encaminada
a la más vida en esta noche como
cuatro paredes de la soledad

o respirás acostadita clara
dormida entre los tiros de la noche
clavada a estos corajes como vos

ΒΟΛΦΓΚΑΝΚ ΒΑΫΡΑΟΥΧ!


WOLFGANG WEYRAUCH (1904-1980)


GESANG UM NICHT ZU STERBEN

Gesang, in Augenblicken
von keinem Laut bewegt,
wenn Schattenhäupter nicken,
vom Schattenrumpf gesägt,

Gesang, in Sand geschrieben,
weil das Papier zerriß -
wird auch der Sand zerrieben,
weil Tritium ihn biß?

Gesang, um nicht zu sterben,
Gesang, nachdem ich schlief -
selbst Staub und Tang und Scherben
sind radio-aktiv.

Gesang, die Frage stellend,
weshalb, seit wann und wie
ein Fisch, zum Maste schnellend,
gefoltert Sätze schrie?

Gesang, daß Wasserzeichen
nicht schwemmen in die Stadt,
dass keine Haie laichen
diesseits von Meer und Watt,

Gesang, kein Grab zu graben,
wenn Angst die Schaufel lenkt,
eh Trümmerfrauen haben
die Tücher aufgehängt.

Gesang, gesungen gegen
den Splitter in den Flaum -
verhört in den Gehegen,
verstummen Lied und Traum,

Gesang, Schalmei und Flöte -
die Kinder wandern aus,
der Hauch der Morgenröte
verläßt das alte Haus.

Gesang, um nicht zu sterben,
Gesang, nachdem ich schlief;
es zittert das Verderben,
gefangen, schwarz und tief.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

ΖΕΝΟ ΚΑΠΡΑΛ!



ZENO KAPRÁL (1941)


LEHKÁ

Na štaci stojím jako túje
u branky hřbitova.
Vítr mi šaty profukuje
a brzy bude tma.
Miláček ještě nejde,
něco ho zdrželo
Červené kvítky v rejdě,
na které pršelo.
Zda pluju nebo kotvím,
co na tom záleží.
On se to stejně dozví
a musí mi to říct.
Že odpouštění poklesku
víc trápí druhého
pro kterou bolest není tu
nad moji lepšího.

Bude se asi zlobit.
Snad mě i udeří.
Taky chce lásku drobit.
A v celek uvěřit.

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012



ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ


[ΤΗΝ ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΧΑΣΕΙ]

Την Ευρυδίκη που θα χάσεις την έχεις ήδη χάσει
ήσουν εσύ η Ευρυδίκη όταν ο Χάρος
απ’ την ζωή και την Ελένη σου
να σ’ αποσύρει τάχθηκε.

Σε ξαναείδε η μέρα.
Ρίξτε πίσω σου το τέλος που μας προσδοκά
ατένισε άσβηστον φως. Φως κι ο λόγος.
Ζει του Ολυμπιονίκη μονάχα ο Πίνδαρος.
Ρήματα Σίβυλλας, αποφάσεις κύβων
το σεληνόφως της Ελένης
της φλογεράς λύρας η αδαμάντινη λάμψη
διακόπτουν το χάος.



Από το βιβλίο: Νικόλαος Κάλας, «Οδός Νικήτα Ράντου», Ίκαρος, Αθήνα 1977, σελ. 114.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

QUE VIVA ESPAÑA!

.


ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο MANOLO ESCOBAR: QUE VIVA ESPAÑA

ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΑΡΧΕΝΤΕΟ!

FRANCISCO ARGENTEO (1962) 

CONTEMPLACIÓN 

Me hallé mirando
tu desnudez mojada;
el agua por tu rostro,
el agua por tu pecho
intrépida bajaba.
Como si acaso
fueras por ella
poseída y un
hálito indecible
me arrebatara vida.
Uní junto a la tuya,
mi desnudez ardiente;
el agua entonces fría,
acarició mi frente,
me acarició la carne
y el alma ardiente
daba consejos
que a mis manos
fogosas ordenaba.
Vagué por tus perfiles,
vagaste por los míos,
sentimos deshacerse
nuestros profundos fríos.
Mientras que escurridiza
y cual testigo muda
el agua nos brindaba
su erotizante ayuda.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΟ ΚΙΕΡΙ


ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ


ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΟ ΚΙΕΡΙ

Όσοι στεγάστηκαν στη μεθυσμένη μου ψυχή καθώς γυρεύαν
σπίτι μοναχικό, οικόπεδο απερίφραχτο ή δρόμο
χορταριασμένο σ’ εργατούπολη, απόψε θα με βρούνε
σα να ξεχάστηκα μες στο μεγάλο γήπεδο. Τώρα 
που βρέχει με τ’ απόβραδο κι η πόλη χαλαρώνει
τους αργαλειούς, το γήπεδο αθόρυβα απλώνει
μια θάλασσα ψαλιδισμένη, την πρασιά του. Χώμα και ήχοι
απάτητοι χωνεύουν τη βροχή. Όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη.

Κάποτε το φαντάζομαι το γήπεδο στο Κιέρι
να γίνεται μια πρώιμα θαμμένη αρετή κι η αποθέωση
της καλαθόσφαιρας απ’ τις κερκίδες ώς τους παίκτες
να στίβεται στο σούρουπο καθώς όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη.

Είναι ένα γήπεδο που βρέχεται και με στεγάζει



Από το βιβλίο: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Ο δύσκολος θάνατος», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1985, σελ. 67.