ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

 

ÁLVARO FIGUEREDO

 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

 

Σκληρός κεραυνός εχτύπησε το σπίτι

και χτες η κόκκινη βροντή

κοιτάζοντας από την κλειδαρότρυπα

έτρεψε σε φυγή τη φλεγόμενη πόρτα στο δρόμο

του ερημωμένου ερείπιου

ένας ελέφαντας όλος από καπνό

εσήκωσε την προβοσκίδα του γυρεύοντας τον επισκέπτη του

ο κύριος Πούλμαν δεν ήταν στην ταράτσα

ούτε η γυναίκα του ντυμένη οδαλίσκη

ο Ιβάν είχε κατεβεί στο συλλαλητήριο

ο Ντάγκλας είχε πάει για τένις η Λουίζα έκανε ποδηλατάδα

στα χωράφια με τους πύξους

και η αστραπή κατέφθασε κατακόκκινη και χορευτική-χορευτική

στο ηλεκτρικό πληκτρολόγιο

η οροφή υποχώρησε κι έπεσε πάνω στη σόμπα

τίποτα ούτε βιβλίο ούτε κήπος ούτε πιάνο

ούτε σεντούκι ούτε τίποτα η βροντή

με σκονισμένη γλώσσα εφώναξε και κανένας

δεν είπε είμαι εδώ ούτε καν ο άνεμος

δεν έστριψε στη γωνία να πάει από την πλατεία στο γήπεδο

αναζητώντας τον ένοικο στον μικρό γιο

σε κανέναν γιατί κανείς δεν πήγε απ’ αυτούς τους πέντε

στις θάλασσες χωρίς ούτ’ έναν ο καθένας τους

μα κάθονταν και πιπίλαγαν το χάπι

του ολόχρυσου τρόμου δίχως να νογάνε τίποτα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

Ο ΑΕΡΑΣ ΕΔΩ

 

ÁLVΑRO FIGUEREDO

 

Ο ΑΕΡΑΣ ΕΔΩ

 

Εγώ

ο αγέρωχος ο αμαρτωλός εγώ τώρα και όποτε

εγώ ο υπέρμετρος

ο αγέρωχος εγώ

το απρόσεκτο θηρίο εδώ στα κρυφά

θηρίο χωρίς σύνεση αχ όμως πάντα

τούτο το τραπεζομάντηλο η μάνα εκείνη και

η γωνιά εδώ

και το βιβλίο και το άλογο

όλα πάνε αγέρωχα υπερήφανα

ο μεγάλος κίτρινος ιππόδρομος

ο μεγάλος κύκλος, και ό,τι μεγάλο-μεγάλο

πάει και τον τρέχει και επιστρέφει και όχι δεν

γιατί είναι ήδη κάτι άλλο

μεταμελημένο γιουχάισμα δεν είναι το ίδιο

το σιδεράδικο η πόρτα το τα λέμε αργότερα

είναι άλλα σιδηράδικα άλλες πόρτες

και όπως διευθύνει τη φωνή του είναι αυτό το στάχυ

που μου καθαρίζει το στόμα

ω και όλα φτάνουν το πιο μικρό που είναι και αυτό

στάχτη και αυτό δοχείο μνήμης

και μετά

αυτός είναι να και πάλι ο δρόμος μου

και πότε και ποιά είναι η γωνία και πότε; και ποιά;

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΟΥ

 

ÁLVΑRO FIGUEREDO

 

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΟΥ

 

Μιλάω τόσο λίγο

καλημέρα

αμάν πώς βρέχει

μα τί αέρας

τί αίσχος

ή κάθε μέρα κάθε βράδυ κάποιος σκύλος

τρώγοντας το λέω το θα σου πω το είπα

το τα λέμε αργότερα

το ναι συγγνώμη γειτόνισσα

και καμιά φορά πολλή σκόνη

απ’ το αυτοκίνητο

                     τόσο σύντομο πουλάκι

ή ευγενική μοναξιά

                      τί όμορφο απόγευμα

τί ασήμι

καλημέρα

γελάστηκα γιατί είμαι πολύ καλός

γιατί όλα είναι εκεί

όπως στο χέρι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.