ΚΟΥΚΛΕΣ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΚΟΥΚΛΕΣ

 

Μια χορωδία κούκλες γυναικείες,

χαρτόνι φιλικό για κάτι φιλιά των χειλιών μου,

χαρτόνι φεγγαρίσιο ή χώμα χαϊδεμένο,

κούκλες σάμπως λύρες

πλάι σε ατσαλένιον άνεμο

που μόλις λίγο τις αγγίζει.

 

Κούκλες μ’ ένα στήθος

όπου χάλκινα έλυτρα,

τυχαίο δόντι ή δίψα μέσα το σκοτάδι

τις δαγκώνουν – σκαθάρι περίλεπτο,

βραδύτητα που πέφτει σταλαγματιά-σταλαγματιά

από μεταξένιο δέρμα.

 

Μια χορωδία κούκλες γυναικείες

τραγουδάει με τους αγκώνες,

μετράει γλυκά-γλυκά τα ακρότατα σημεία,

κάθεται πάνω σε κάποιο παιδί·

στόμα, υγρασία λάγνα, σχεδόν πυρίτιδα,

σάρκα σπασμένη σε κομμάτια σαν τη σκουριά.

 

Στόμα, στόμα από λάσπη,

έρωτας, άνθος προσεχτικό, ζωντανό, ανοιχτό,

στόμα, στόμα, νούφαρο,

αίμα κίτρινο ή αγνό στον αέρα.

 

Γυναίκες, κούκλες, ποδιές,

σάρκα, ξύλο ή λειχήνα,

κρύα βρύα της ήρεμης κοιλιάς

αναπνέουν τούτο  το διφορούμενο ή πράσινο φιλί.

 

Θάλασσα, θάλασσα επώδυνη ή μενεξεδιά,

πλευρό παρθενικό, αμφιβολία άψυχη.

Ακέφαλοι γίγαντες της ηδονής αισθάνονται

ήλιους λαμπερούς στον ώμο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.