ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

Υπάρχουν στιγμές μοναξιάς

όπου έκπληκτη η καρδιά παραδέχεται ότι δεν αγαπάει.

Μόλις σηκωθήκαμε – κουρασμένοι: η μέρα σκοτεινή.

Κάποιος κοιμάται, αθώος, ακόμα σ’ εκείνο το κρεβάτι.

Ίσως όμως και να κοιμόμαστε εμείς οι ίδιοι ... Μα, όχι: εμείς κινούμαστε.

Και είμαστε λυπημένοι, σιωπηλοί. Η βροχή – εκεί, δώσ’ του, επιμένει.

Πρωί με αργή, ανελέητη ομίχλη. Και πόσο μόνοι!

Κοιτάμε μέσ’ από τα τζάμια. Τα ρούχα πεσμένα·

ο αέρας βαρύς· το νερό τ’ ακούς να στάζει. Και το δωμάτιο

παγωμένο τούτον τον σκληρό χειμώνα που απ’ έξω είναι εντελώς άλλος, διαφορετικός.

 

Έτσι μένεις σιωπηλός, έχοντας το πρόσωπό σου μες στις παλάμες σου.

Ο αγκώνας σου στο τραπέζι. Η καρέκλα αμίλητη.

Και ακούγεται μόνο η αργή διακεκομμένη αναπνοή κάποιας γυναίκας,

κάποιας που είναι εκεί, γαλήνια, όμορφη – κοιμάται

και ονειρεύεται ότι δεν την αγαπάς, και ότι είσαι εσύ το όνειρό της.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.