ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ

 

Στων θαλασσών τη μέση και στις σφαίρες τις ψηλές,

κάτω απ’ τους βαθιούς διαύλους της ακμαίας θάλασσας,

ψάξτε να βρείτε τη ζωή: μπορεί σαν λάμψη ασταθή,

μπορεί και σαν βαθύ σκοτάδι για ένα και μόνο ένα στήθος.

 

Ίσως δονείται ο κόσμος κάτω απ’ τα σκληρά νερά,

ίσως υπάρχει αίμα, ίσως μι’ αδύναμη καρδιά να μην τα συγκινεί.

Πολύ ψηλά όντας πάνω σε στήθος ζωντανό βαραίνουν

που αμυδρά και αχνά ονειρεύεται ουρανούς γαλάζιους.

 

Στιβαρή η θάλασσα ανεβαίνει χωρίς φτερά να σε αγαπήσει,

ω ουρανέ κλιμακωτέ, όπου κανείς ποτέ δεν έχει ζήσει.

Στιβαρή ξεπροβοδίζει η θάλασσα τους νευρικούς αφρούς της

προβάλλοντας μετά τα καθαρά, τα ζωηρά της άστρα.

Στιβαρή, αλλοπαρμένη, σαν θηλυκός τιτάνας σηκώνει και βαστάει

ολόκληρο ουρανό ή το στήθος κάποιου έρωτα στην αγκαλιά της.

 

Αλλά όχι. Βεβαίως και στων υψών τα ύψη οι ουρανοί καθόλου

δεν κινούνται, δεν κρέμονται, δεν βαραίνουν, ούτε στης βαρύτητας υπόκεινται τον νόμο.

Φωτεινοί, χωρίς αναλογίες μεγεθών, σαν άλλη θάλασσα δεν χτυπούν, δεν πάλλονται·

και ούτε ποτέ χαμογελούν, ούτε γλιστράνε. Και δεν πετούν.

 

Για τα μάτια οι ουρανοί είναι φτερά και έχουν τα όρια τους.

Είναι με τα χείλη τους φιλιά, ή και φιλί με το φιλί πηγάδια.

 

Είναι ζύμη για όσα χέρια ζυμώνουν τη ζωή,

ζύμη σκληρή σαν ορίζοντες που πάλλονται με αίμα.

 

Είναι εκείνο το θλιμμένο αφτί που ακούει από μακριά

τον κόσμο να μουγκρίζει κλεισμένος στον αέρα, στον καθαρό αέρα.

Όμως τα γλυκά ποτήρια που τα δοκιμάζουν άλλα χείλη,

το ψύχος τους το μεταδίδουν με ζωή, με θάνατο ανάμεσα στους ήλιους.

 

Το ξέρω. Για τις απάνθρωπες φωτιές, διάφορα κρύσταλλα

περιέχουν μόνο μύες, καρδιές χωρίς άνθρωπο κανέναν.

Είναι ήλιοι ή είναι φεγγάρια. Το όνομά τους καμιά δεν έχει σημασία.

Είναι φως ή χιόνι ή θάνατος για τους ασάλευτους, τους δύσκαμπτους ανθρώπους.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.