MARTIALIS
ΦΤΩΧΟΣ, ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΕ —Τ῾ ΟΜΟΛΟΓΩ—, ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ
Φτωχός, Καλλίστρατε —τ᾽ ὁμολογῶ—, ἤμουν καὶ εἶμαι πάντα,
μὰ ὄχι κανὰς τυχάρπαστος διαβόητος ἱππέας·
στὸν κόσμον ὅλο μὲ διαβάζουν, ὅλοι λένε νά τος!
Αὐτὸ εἶναι δῶρο ποὺ τὸ παίρνουν κάποιοι, ἀφοῦ πεθάνουν,
σ᾽ ἐμένα, ὡστόσο, δόθηκε ὅσο ἀνασαίνω ἀκόμα.
Τὸ σπίτι σου ἑκατὸ καὶ βάλε κίονες τὸ στηρίζουν
καὶ στὰ μπαοῦλα σου μπαγιῶκο τὸ χρυσάφι κάνεις·
ἀγροὺς μεγάλους νέμεσαι στοῦ Νείλου τὴ Συήνη,
καὶ ἡ Πάρμα, καύχημα γαλατικό, τὰ πρόβατά της
γιὰ σένα τὰ κουρεύει — ἀμέτρητα εἶναι τὰ κοπάδια.
Αὐτὸ εἴμαστε, νά!, ἐσὺ κι ἐγώ. Ἀλλ᾽ αὐτὸ ποὺ ἐγὼ εἶμαι, μάθε
ὅτι ποτέ σου δὲν θὰ φτάσεις νὰ γενεῖς — τὸ ξέρεις·
ἐνῶ ὅ,τι ἐσὺ εἶσαι, φίλε μου, ὅλοι πιὰ μποροῦν νὰ γίνουν.
5, 13
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου