Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ

 

VICENTE HUIDOBRO

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ

Κάθε μέρα μού φοράει ένδυμα εκπλήξεων
Και φέρνει πυρ καινούργιο στην εσωτερική φωτιά μου,
Καθήκον της η ψυχή έχει τα βάρη
Που είναι νερό όλο θύμησες
Ή όλο δέντρα που κινούνται για να μοιάσουνε στη θάλασσα
Νιώθω κάτι ν’ ανεβαίνει από τις μελανές περιοχές μου
Και σκοπό του έχει εμένα πίσω να με πάει στον ουρανό
Ίσως δε και να δώσει τις αγωνίες μου στ’ αστέρι που ’θελε να με βαφτίσει

Υπάρχει μια φωνή εξόριστη που επιμένει στα όνειρά μου
Που έρχεται και με διασχίζει από τις πρώτες-πρώτες μέρες μου
Και που των προγόνων μου έχει τραβερσώσει τη μακρά αλυσίδα

Υπάρχει ένα φως ένσαρκο που επιμένει στις νύχτες μου
Που δένει κάτι ψυχές με τις αχτίδες του
Υπάρχει μι’ αδηφάγα ελπίδα
Ένα προμήνυμα κορυφής αγγιγμένης με τα χέρια
Ένα προμήνυμα που ανεβαίνει σαν άνθος διψαλέο
Πιο ισχυρό κι από το άσμα της μακρότητας που άκουσε ο φυλακισμένος
Υπάρχει κάτι που θέλει να συντρέξει να γεννηθούν οι αγέννητοι τρόποι μου
Τα λησμονημένα θραύσματα της σιωπηλής μου ύπαρξης
Τόσο πολύ έχει μένει μέσα σε λαβύρινθους ακόρεστους
Ή τό ’χουνε φέρει οι θνητοί καθρέφτες χωρίς να το επισκευάσουν

Να μπορεί ν’ αντιμετωπίζει επικείμενους κινδύνους μες στους ίσκιους

Υπάρχει μια θεώρηση δακρύων υπάρχουν και λόγια θερμά
Που έχουν έρθει επίσης διασχίζοντας ποτάμια
Και εποχές σαν πόλεις θαμμένες
Υπάρχει έργο ριζών δίχως στάλα ύπνο
Και συνάμα διαμόρφωση αποστάσεων
Απ’ την οποία θα ματώσουμε κάποιες ώρες
Υπάρχει παλμός πραγμάτων που θα ωριμάσουν σύθαμπα
Και αναζητούν την ακριβή τη λέξη τους να ζήσουνε ανάμεσά μας
Αναζητούν την ιδιαίτερη ευωδιά τους όπως την αναζητάνε κι όλα τ’ άνθη
Απ’ όλα τούτα θα φτιαχτεί το μέλλον μας
Όπως επίσης υπάρχει και ευφορία από καμπάνες που χαλιούνται απ’ τους μεγάλους ήχους τους

Ω της μοναξιάς διαφάνεια!
Ω ελευθερία από οιωνό υπό αίρεσιν!
Ω διηήθηση μιας οικείας γνώσης που θρηνεί τη μοίρα της!
Έχεις ακούσει τόσο μα τόσο πολύ τη φωνή σου την ίδια
Όταν κρεμασμένη από κάποια κύτταρα έπνεες τα λοίσθια
Δίχως να θέλεις να προκαλέσεις τρόμο...
Άκου τώρα τη φωνή του κόσμου
Κοίτα τη ζωή που κυματίζει σαν δέντρο που φωνάζει τον ήλιο

Όταν ο άνθρωπος αγγίζει τις ρίζες του
Η γη τραγουδάει με τ’ αστέρια, τ’ αδέλφια της.

 

1941

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.