ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

 

PABLO NERUDA

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

 

Ναι, αλλά εδώ είμαι μόνος.

Σηκώνεται

ένα κύμα,

μπορεί να μού ’πε και τ’ όνομά του, δεν καταλαβαίνω τί λέει·

μουρμουρίζει κάτι, σέρνει το βάρος

του αφρού και της κίνησης

και πάει παράμερα. Ποιόν

να ρωτήσω τί μού ’πε;

Και ποιόν ανάμεσα στα κύματα

μπορώ να φωνάξω;

Περιμένω ελπίζοντας.

Κάποτε με πλησίασε η διαύγεια,

σηκώθηκε στον αφρό

το γλυκό της ψηφίο,

μα να το φωνάξω δεν ήξερα πώς.

Έτσι έπεσε ο ψίθυρος,

εγλίστρησε στο στόμα της άμμου,

ο χρόνος κατέστρεψε όλα τα χείλη

με την υπομονή

της σκιάς

και του καλοκαιρινού φιλιού

χρώματος πορτοκαλί.

Έμεινα μόνος εγώ

χωρίς να μπορώ ν’ ανταποκριθώ σε ό,τι αναμφίβολα

μου πρόσφερε ο κόσμος,

και άκουγα

με ποιόν τρόπο ξεχείλισε ο πλούτος

τα μυστηριώδη σταφύλια

του αλατιού, τον άγνωστο έρωτα,

και πώς ξέμεινε απλώς ψίθυρος και φήμη

στην υποβαθμισμένη μέρα,

κάτι που ολοένα απομακρυνόταν

να πάει ίσαμ’ εκεί όπου

ό,τι ακριβώς μπορούσε να υπάρχει

έγινε στο τέλος βαθιά-βαθιά σιωπή.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.