Η ΜΝΗΜΗ

 

PABLO NERUDA

 

Η ΜΝΗΜΗ

 

Πρέπει να θυμάμαι τα πάντα,

να τακτοποιήσω τα χορταράκια, τα νήματα

όλων των ασυνάρτητων γεγονότων,

μέτρο το μέτρο όλα τα σπίτια που έμεινα,

τους μεγάλους δρόμους των τρένων,

του πόνου όλο το εμβαδόν με ακρίβεια.

 

Αν μ’ έβγαζε απ’ τον δρόμο κάποιος ροδώνας

και μπέρδευα τη νύχτα μ’ έναν λαγό

ή ακόμα κι αν γκρεμιζότανε μέσα μου

της μνήμης μου ολόκληρος τοίχος,

εγώ θα όφειλα να ξαναφτιάξω τον αέρα,

τον ατμό, το χώμα, τα φύλλα,

τα μαλλιά, αλλά ακόμα και τα τούβλα,

τ’ αγκάθια που με τρύπησαν,

της φυγής την ταχύτητα.

 

Με τον ποιητή ας είστε καλοί, σπλαχνικοί.

 

Με πολλή λαιμαργία ξέχναγα ανέκαθεν,

τα δε χέρια μου, τα δικά μου τα χέρια,

μόνο άπιαστα πράγματα μπορούσαν

να γραπώσουν, πράγματα άθικτα,

που πρώτη φορά είχα το μέτρο τους

απ’ τη στιγμή απλώς που πια δεν υπήρχαν.

 

Άρωμα ήταν ο καπνός,

το άρωμα ήταν σαν τον καπνό,

το δέρμα κορμιού που κοιμόταν

και που εξύπνησε με τα φιλιά μου,

μα μη μου ζητάτε εμένα ούτε ημερομηνίες

ούτε ονόματα των ονείρων μου,

ούτε μπορώ να μετρήσω τον δρόμο

που μπορεί και να μην έχει πατρίδα,

αλλά ούτε κι εκείνη την αλήθεια που άλλαξε,

που μπορεί να σβήστηκε μέρα μεσημέρι

κι έγινε έπειτα φως που σε ξεγελάει

σαν πυγολαμπίδα μες στο σκοτάδι της νύχτας.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.