PABLO NERUDA
ΣΕ ΘΑΜΠΩΝΕΙ, ΣΕ ΖΑΛΙΖΕΙ Η ΜΕΡΑ
Φτάνουν πια τα υγρά μάτια του χειμώνα,
ούτε για δείγμα άλλο δάκρυ τώρα,
ώρα την ώρα το πράσινο αρματώνεται,
αρχίζει φύλλο με το φύλλο η εποχή της ουσίας
και στ’ όνομά της έχουμε όλοι πρόσκληση λάβει
στη χαρά της γιορτής να συμμετάσχουμε.
Τί ωραίο που είναι το αιώνιο εκείνο πάσιν ανθρώποις,
ο καθαρός αέρας, του λουλουδιού οι υποσχέσεις·
η πανσέληνος αφήνει
το επισκεπτήριό της στα φυλλώματα·
άντρας και γυναίκα γυρνούν απ’ τη θάλασσα
μ’ ένα βρεγμένο καλάθι
γεμάτο ασήμι κινούμενο.
Όπως τον έρωτα ή τα μετάλλια
έτσι κι εγώ μαζεύω,
μαζεύω κομμάτια από τον Νότο, απ’ τον Βορρά, από βιολιά,
από σκυλιά,
από λεμόνια, από πηλό,
από αέρα πρόσφατα ελευθερωμένο,
συνάζω μηχανές που μυρίζουν μυστήριο,
εμπορεύματα στης καταιγίδας το χρώμα,
ό,τι μου είναι αναγκαίο:
πορτοκαλανθούς, κορδέλες,
σταφυλόρωγες σαν το τοπάζι,
κυμάτων αρώματα.
Στοιβάζω
αδιάκοπα,
άκοπα, ακούραστα,
ανασαίνω,
τα ρούχα μου στον άνεμο στεγνώνω
μαζί με τη γυμνή μου καρδιά,
και πέφτει,
πέφτει ο ουρανός –
τη χαρά
στο ποτήρι μου
εγώ την πίνω.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου