ΠΑΡΙΣΙ, 1927

PABLO NERUDA

 

ΠΑΡΙΣΙ, 1927

 

Το Παρίσι, ρόδο μαγνητικό,

αρχαίο έργο αραχνοΰφαντο,

βρισκόταν εκεί, ασημωμένο,

ανάμεσα στον χρόνο του ποταμού που κυλάει

και στον γονατιστό τον χρόνο της Νοτρ Νταμ:

του περιπλανώμενου μελιού κυψέλη,

της ανθρώπινης φαμίλιας πόλη.

Είχαν έλθει όλοι – όλοι,

χωρίς να υπολογίζω τους νομάδες

της δικής μου ακατοίκητης χώρας:

να τους, εδώ βολτάριζαν οι χασομέρηδες

παρέα με τις τρελές Χιλιάνες

προσθέτοντας κι άλλα μαύρα μάτια στη νύχτα

που εκροτάλιζε. Πού ήτανε η φωτιά όμως;

 

Η φωτιά την είχε κοπανήσει απ’ το Παρίσι.

 

Είχε απομείνει ένα φωτεινό χαμόγελο

σαν πλήθος θλιμμμένα μαργαριτάρια,

και ο αέρας εσκόρπισε ένα τσακισμένο κλαδί

όλο παραληρήματα και στοχασμούς.

Ίσως αυτό να ήταν όλο κι όλο:

καπνός και συζήτηση. Είχε φύγει η νύχτα

απ’ τα καφενεία και θα ’ρχόταν η μέρα

να δουλέψει σαν το ανήμερο άλογο,

να καθαρίσει σκάλες,

τον έρωτα να σαρώσει και τα βάσανα.

Υπήρχαν ακόμα ταγκό στο πάτωμα,

της κολομβιανής εκκλησίας καρφίτσες,

γιαπωνέζικα γυαλιά και δόντια,

ντομάτες Ουρουγουάης,

κάποιου Χιλιανού το λιανό το πτώμα,

κι όλα τούτα επρόκειτο να σκουπιστούν,

να ξεπλυθούν από γιγαντόσωμες πλύστρες,

να τελειώσουν όλα για πάντα.

Τί εξαίσια τέφρα για τους πνιγμένους

που επέπλεαν με ακατανόητο τρόπο

στη φυσική του Σηκουάνα λησμοσύνη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.