ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΣΚΟΝΤΑΨΑ

 

CÉSAR VALLEJO

 

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΣΚΟΝΤΑΨΑ

 

Ανάμεσα σε δυο αστέρια εσκόνταψα.

Υπάρχουν άνθρωποι τόσο άτυχο, που καν δεν έχουν

σώμα· ποσοτική η κόμη τους,

πέφτει, ίντσες-ίντσες, η πανευφυής τους θλίψη·

ο τρόπος, ανεβαίνει·

μη με ψάχνεις, μυλόπετρα της λήθης,

φαίνεται να βγαίνουν απ’ τον αέρα, ν’ αθροίζουν αναστεναγμούς με τον νου τους, ν’ ακούνε

μαστίγια καθαρά στον ουρανίσκο τους!

 

Βγαίνουν από το δέρμα τους, ξύνοντας τη σαρκοφάγο που γεννιούνται

και ξεκινάνε για τον θάνατό τους από ώρα σε ώρα

και πέφτουν, κατά μήκος του παγωμένου αλφαβήτου τους, με κατεύθυνση προς το έδαφος.

Αχ, τόσο πολύ! Αχ, τόσο λίγο! Αλίμονο σ’ όλες αυτές!

Αχ, στο δωμάτιό μου, να τις ακούω με φακούς!

Αχ, στον θώρακά μου, όταν αγοράζουνε ρούχα!

Αλίμονο στη λευκή μου λίγδα, στο κοινοπρακτικό τους κατακάθι!

 

Αγαπημένα ας είναι τα αφτιά Σάντσες,

αγαπημένα τα πρόσωπα που κάθονται,

αγαπημένος ο άγνωστος και η κυρία του,

ο πλησίον με μανίκια, λαιμό και μάτια!

 

Αγαπημένος ας είναι όποιος έχει κοριούς,

όποιος φοράει στη βροχή σκισμένα παπούτσια,

όποιος ξενυχτάει το πτώμα καρβελιού με δυο κεράκια,

όποιος του πιάνεται το δάχτυλο σε πόρτα,

όποιος δεν έχει γενέθλια,

όποιος έχασε τον ίσκιο του σε πυρκαγιά,

το ζώο, αυτό που μοιάζει με παπαγάλο,

αυτό που μοιάζει με άνθρωπο, ο πλούσιος φτωχός,

ο σκέτος δυστυχής, ο φτωχός φτωχός.

 

Αγαπημένος ας είναι

όποιος πεινάει ή διψάει, αλλά δεν έχει

πείνα να σβήνει όλη τη δίψα του,

ούτε δίψα να σβήνει τις πείνες του όλες!

Αγαπημένος ας είναι όποιος εργάζεται τη μέρα, τον μήνα, την ώρα,

όποιος ιδρώνει από πόνο ή από ντροπή,

όποιος, με εντολή των χεριών του, πηγαίνει σινεμά,

όποιος πληρώνει με ό,τι του λείπει,

όποιος κοιμάται ανάσκελα,

όποιος δεν θυμάται πια τα παιδικά του χρόνια· αγαπημένος ας είναι

ο φαλακρός χωρίς καπέλο,

ο δίκαιος χωρίς ράχη,

ο κλέφτης χωρίς τριαντάφυλλα,

όποιος φοράει ρολόι και έχει δει τον Θεό,

όποιος έχει τιμή και δεν πεθαίνει!

 

Αγαπημένο ας είναι το παιδί, που πέφτει και ακόμα κλαίει,

αγαπημένος ας είναι και ο άνθρωπος που έπεσε και δεν κλαίει άλλο!

 

Αχ, τόσο πολύ! Αχ, τόσο λίγο! Αλίμονο σ’ όλους αυτούς!

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.