ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

Είπα: Χτες το αίμα!

Ελάτε, του πολέμου να δείτε το αίμα!

Εδώ όμως τώρα ήταν αλλιώς.

Δεν αντηχούσαν οι πυροβολισμοί,

δεν άκουγα τη νύχτα

να κυλάει

ποτάμι στρατιωτών

και να χύνεται στον θάνατο.

Ήταν αλλιώς εδώ, στις κορδιγιέρες,

ένα πράγμα γκρίζο ήταν αυτό που εσκότωνε,

καπνός, στάχτη των ορυχείων ή τσιμέντο,

στράτευμα σκοτεινό

προέλαυνε

μια μέρα χωρίς παντιέρες

και είδα εγώ

πού και πώς ζούσε η φτωχολογιά

στριμωγμένη ανάμεσα σε τσακισμένα ξύλα,

στην άνυδρη γη, στα σκουριασμένα κονσερβοκούτια,

και είπα τότε «Εγώ αυτό δεν το αποδέχομαι»,

και είπα επίσης «Τέρμα η απομόνωσή μου, τέρμα!»

Τα χρόνια τούτα πρέπει να τα δεις

αρχίζοντας όμως από τότε.

Μπορεί το δέρμα των χωρών ν’ άλλαξε

και η αγάπη να φαίνεται πια εφικτή.

Φως-φανάρι, έπρεπε να γίνουν παραχωρήσεις,

δεν γινότανε αλλιώς.

Και ανέτειλε το φως, και απ’ το ένα άκρο

της αγριότητας ίσαμε τ’ άλλο

έκαιγε η φλόγα η ζωντανή

που κράταγα εγώ στα χέρια μου.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.