ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΖΗΣΩ, ΑΥΡΙΟ, ΑΥΡΙΟ

 

MARTIALIS

 

ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΖΗΣΩ, ΑΥΡΙΟ, ΑΥΡΙΟ

 

Αὔριο θὰ ζήσω, αὔριο, αὔριο — αὐτὸς λὲς πάντα, Πόστουμε.

Μὰ δὲ μοῦ λές, καλέ μου Πόστουμε,

αὐτό σου το αὔριο πότε θά ᾽ρθει;

Πόσο μακριὰ εἶναι τοῦτο τὸ αὔριο;

Καὶ ποῦ ᾽ν᾽ το; Κατὰ ποῦ νὰ πᾶμε νὰν τὸ ψάξουμε;

Στοὺς Πάρθους μήπως; — λὲς ἐκεῖ νὰ κρύβεται;

Ἢ στοὺς Ἀρμένιους τάχα; — στ᾽ Ἀρμενάκια;...

Ἄσε ποὺ κοντεύει τὰ χρόνια νά ᾽χει τοῦ Πρίαμου,

τοῦ Νέστορα τὰ χρόνια!...

Καὶ δὲ μοῦ λές; — τοῦτο τὸ αὔριο σου ξέρεις πόσο κάνει;

Ἐσὺ αὔριο ξέρεις ἂν θὰ ζεῖς;

Γιατί σ᾽ τὸ λέω;

Γιατὶ τὸ σήμερα ποὺ ζοῦμε εἶναι ἤδη ἀργά, πολὺ ἀργά.

Γιὰ μένα, Πόστουμε, σοφὸς εἶναι

μόνο ὅποιος τὸ χτές του ἔχει ζήσει.

 

5, 58

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.