ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

BLANCA LUZ BRUM

 

ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

Παναΐτ Ιστράτι, τί ωραίο τ’ όνομά σου

φτιαγμένο με δυό λέξεις λυπημένες!

Χαμένη εγώ στις θάλασσες όλες σε μνημονεύω.

Η αδερφή σου η Κυράλινα μού τραγουδάει στ’ αφτί

σαν μπαλαλάικα.

Στ’ ανοιχτά μου χέρια πέφτουνε τα λυπημένα της μάγουλα.

Κι ένας χαϊδούκος μού συνοδεύει

το έρημο βλέμμα.

Χαμένη εγώ σ’ έναν καθρέφτη νεκρό

επάνω στη σάρκα μου ένιωσα

το πικρό, το κρύο σου δόντι.

Έλκηθρα του θανάτου διασχίζουν τις στέπες·

και άνθρωποι εγκαταλειμμένοι ματώνουν στο χώμα.

Και σε βλέπω νά ’ρχεσαι απ’ το βδελυρό χοιροστάσιο

όπου τα παιδιά βυζαίνουν θηλές δυστυχίας.

Ω Θεέ μου!

Απ’ τη σκιά πηγαίνω εγώ

και μπήγω στο σκοτάδι τον ματωμένο μου κυνόδοντα,

και την κόκκινη σημαία μου

την ανοιγμένη τον άνεμο στης Επανάστασης.

 

Μπουένος Άιρες, 1928.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.