PABLO NERUDA
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
Ω αποχαιρετισμοί στη μία χώρα και στην άλλη,
σε κάθε στόμα και σε κάθε θλίψη,
σε κάθε αυθάδικο φεγγάρι, στις βδομάδες
που πακέταραν τις μέρες μου κι εξαφανίστηκαν,
αντίο σε τούτη και στην άλλη φωνή,
όλες τους χρωματισμένες με αμάραντο, και αντίο
στο κρεβάτι και στο συνηθισμένο πιάτο,
στον βραδινό τόπο των αποχαιρετισμών,
στην καρέκλα που είναι παντρεμένη με το ίδιο σούρουπο,
στις διαδρομές που κάνανε τα παπούτσια μου.
Απλώθηκα πολύ, δεν αντιλέγω,
άλλαξα ζωές και ζωές,
άλλαξα δέρμα, λάμπα, μίση και κόντρα μίση,
έπρεπε όμως να το κάνω,
όχι εκ του νόμου ούτε από ιδιοτροπία,
αλλά χάριν της αλυσιδωτής συνέχειας:
κάθε νέο μονοπάτι με αλυσόδενε, κι έτσι
της γης εγεύτηκα το χώμα σ’ όλης της γης τα χώματα.
Ευθύς αμέσως έλεγα αντίο, κι ας είχα μόλις φτάσει,
με την τρυφερότητα που έφευγε κι ας είχε επίσης μόλις φτάσει,
σαν νά ’χε ανοίξει το ψωμί και νά ’χαν όλοι μονομιάς
σηκωθεί να φύγουνε μακριά από το τραπέζι.
Έτσι κι εγώ παράτησα όλες τις γλώσσες,
επαναλαμβάνοντας τα αντίο μου σαν παλιόπορτα που όλο τρίζει·
άλλαζα σινεμά, λογικές, μνήματα,
άφηνα πίσω μου όλα τα μέρη για άλλα μέρη,
συνέχιζα να είμαι και να υπάρχω
ετοιμόρροπος από χαρά,
σαν νυμφίος σε κατάσταση θλίψης
που, μολονότι δεν ξέρει ούτε το πώς ούτε το πότε,
είναι πανέτοιμος να επιστρέψει, μα δεν επιστρέφει.
Όποιος επιστρέφει ποτέ του, ως γνωστόν, δεν έφυγε·
κι έτσι περπάτησε και περπατάει εμένα η ζωή μου
αλλάζοντας ρούχα και πλανήτη,
για να συνηθίζω στην ιδέα της παρέας,
στο μεγάλο πλήθος της εξορίας,
στων καμπανών τη μοναξιά τη μεγάλη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου