STÉPHANE MALLARMÉ
ΜΑΤΑΙΟ ΔΙΑΒΗΜΑ
Πριγκίπισσα, στὴ μοίρα κάποιας Ἥβης φθόνος μ᾽ ἔχει δέσει,
καὶ ἀνθίζει ἀχνὰ ὅποτε τὰ χείλη σου φιλᾶνε τὸ φλιντζάνι·
μὰ ζέση κι ἂν ξοδεύω, ἀφόταν ἔχω μπεῖ σὲ ἱερέως θέση,
γυμνὸς δὲν πρόκειται ποτὲ ν᾽ ἀπεικαστῶ σὲ πορσελάνη.
Δὲν μ᾽ ἔχεις σγουρομάλλικο σκυλί σου, πάντα νά ᾽ν᾽ στὴ μέση·
κι οὔτε εἶμαι καραμέλα σου, ψιμύθιο, μπαίγνιο σου καὶ πλάνη.
Καλὰ τὸ ξέρω: τὸ δικό σου βλέμμα ἐπάνω μου ἔχει πέσει —
ξανθιά μου, ὤ, οἱ κομμωτές σου ἐσὲ εἶναι χρυσικοὶ παραδεισιάνοι!
Ὀνόμασέ με,… ἐσὺ ποὺ ἀπ᾽ τὰ βατόμουρα ἔχεις κοκκινάδι
καὶ γίνονται τὰ χαμογέλια σου γλυκῶν ἀμνῶν κοπάδι
καὶ πόθους βόσκουν καὶ βελάζουν στὶς πλαγιὲς τοῦ ὀνόματός σου...
ναί, ὀνόμασέ με,… ἐμένα ποὺ ὁ Ἔρως μὲ φτεροῦγες ριπιδίου
μὲ ἰχνογραφεῖ στοὺς ἤχους λικνιζόμενου αὐλοῦ καὶ αἰφνιδίου —
πριγκίπισσά μου, κάνε με ποιμένα τοῦ μειδιάματός σου!
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου