ΝΑΙ ΜΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

MAX JACOB

 

ΝΑΙ ΜΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

 

Ἡ πόλη εἶναι μικρούτσικη, ἀλλὰ ἔχει ποτάμι· καὶ ὅποιος λέει ποτάμι λέει καὶ ἐννοεῖ ἀποβάθρα. Σὲ τούτη τὴν ἀποβάθρα —ἕνας παντέρημος τόπος— ὑπάρχει ἕνα ξενοδοχειάκι ποὺ ἀνῆκε σὲ κάποια χήρα: ἕνας θεόστενος ὄροφος, σοφίτες ἀπὸ πάνω καὶ μπαλκόνια ἀπὸ σφυρηλατημένο σίδερο. Τὸ μετέτρεψαν σὲ δημόσια βιβλιοθήκη χωρὶς βιβλία. Ἐπήγαινα καὶ δούλευα ἐκεῖ τὰ βράδια σ᾽ ἕνα τεράστιο πολυχρησιμοποιημένο τραπέζι, βαμμένο μαῦρο. Ἕνα βράδυ μοῦ λέει ὁ κλητήρας: «Ὑπάρχει καὶ νέο, ἐπάνω!» Ὑπῆρχαν καὶ νέα ἐπάνω: πλῆθος προσωπικοτήτων τῆς Ἐπανάστασης εἶχαν ἤδη ἐγκατασταθεῖ γύρω ἀπ᾽ τὸ τραπέζι μου. Ὁ Μιραμπὼ δὲν ἦταν τόσο κακομούτσουνος ὅσο λέγεται ὅτι ἦταν: ἔχει λαιμὸ ἐφήβου καὶ τῆς μορφῆς του ὅλη ἡ δύναμη βρίσκεται στὸ στόμα του· ὁ Βερνιὼ εἶχε... μὰ σιγὰ μὴν κάτσω ἐγὼ τώρα νὰ ζωγραφίζω ἐδῶ τὴν ἔκπληξή μου! — Κατὰ δεύτερον, πέτυχα τὸν Ντιντερὸ σ᾽ ἕνα τζάκι, ἀλλὰ παραῆταν μαζεμένος. Γυμνὸς ὄντας κάτω ἀπὸ τὴ ρόμπα ποὺ φοροῦσε, εἶχε πιάσει τὸ λακριντὶ μὲ τὴν κυρία Ρασίλντ, τοῦ Μερκὺρ ντὲ Φράνς. Κανένας μὰ κανένας δὲν ἤθελε νὰ πιστέψει στοὺς βρικόλακές μου. Τὴν ἑπόμενη μέρα ξαναπῆγα μ᾽ ἕναν φίλο καὶ τὸν σύστησα στοὺς ἴσκιους. Αὐτὸς πάλι δὲν ἤθελε, τὴν μεθεπόμενη μέρα, νὰ ἀποδεχθεῖ καὶ νὰ ὁμολογήσει αὐτὲς τὶς ἁπτὲς πραγματικότητες, κι ἂς εἶχαν γίνει ὅλες οἱ συστάσεις ἐντὸς τοῦ κεκανονισμένου πλαισίου.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.