PIERRE REVERDY
Ο ΚΑΘΕΙΣ ΤΟ ΜΕΡΤΙΚΟ ΤΟΥ
Το φεγγάρι τό ’διωξε, άφησε τη νύχτα. Ένα-ένα τ’ αστέρια πέφτανε σ’ ένα δίχτυ νερού ολοζώντανου.
Πίσω από τις λεύκες, πίσω απ’ τα καβάκια, ένας παράξενος ψαράς παραμονεύει όλο ανυπομονησία και μ’ ένα του μάτι ορθάνοιχτο, με τό ’να και μοναδικό του μάτι, που τό ’χε κρύψει κάτω από το μεγάλο του καπέλο. Και το ψαρόνημα τής πετονιάς του δώσ’ του συνεχώς να τρεμοπαίζει.
Τίποτα δεν πιάνει, την τσάντα του ωστόσο τη γεμίζει με κομμάτια από χρυσάφι, η λάμψη των οποίων έχει πλέον σβήσει μέσα στο κλειστό πανέρι.
Κάποιος άλλος όμως ήταν και περίμενε αρκετά πιο πέρα απ’ την ακτή. Πιο σεμνός αυτός, εψάρευε μέσα στον λασπόλακκο που είχε αφήσει η βροχή. Τούτο το νερό, έχοντας έρθει από τον ουρανό, ήτανε γεμάτο αστέρια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου