PIERRE REVERDY
ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΛΟΥΜΠΕΣ
Ἀνάμεσα στὰ ἄνευ ἀξίας καὶ ἐντελῶς ἀνώφελα πράγματα ποὺ ἔχουν καταμετρηθεῖ, ἡ ποίηση εἶναι ἀσφαλῶς ἕνα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ προκαλοῦν τὴ μεγαλύτερη ἐντύπωση. Πῶς νὰ ἐξηγήσω τ᾽ ὅτι εἶναι ἀκριβῶς κοίτασμα ποὺ ἀπὸ μιᾶς ἀρχῆς ὁ ἄνθρωπος —πάνω στὶς πρῶτες-πρῶτες λαχτάρες τῆς ἀκάθεκτης νιότης του— ὀνειρεύεται τρόπους νὰ τὸ ἐκμεταλλευτεῖ; Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴ μεριὰ πῶς νὰ σκεφτοῦμε τὴν ἰδέα (χωρὶς μάλιστα νὰ διαγράφεται στὰ χείλη μας κάποιο θλιμμένο χαμόγελο) ὅτι μπορεῖ νὰ γεράσουμε ἀναμασώντας καὶ ἀναμασώντας συνέχεια στίχους; Μὲ πολὺ μεγαλύτερη αὐστηρότητα καὶ ἀκαμψία ἀπ᾽ ὅση διαθέτουν οἱ ταγγισμένοι στρατηγοὶ θά ᾽πρεπε καὶ τοὺς ποιητὲς νὰ τοὺς πιάνει τὸ ὅριο ἡλικίας. Στὴ ζωὴ ὑπάρχουν πράγματα πολὺ πιὸ μάταια ἀπ᾽ ὅλα τοῦτα τὰ κάλλη ποὺ πιάσαμε κάποια μέρα καὶ τοὺς δώσαμε τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, τόσο ἀποκλειστικὴ σημασία. Ἀφοῦ διασχίσαμε, χωρὶς νὰ πάθουμε τίποτα, τὴν ἐποχὴ τῶν ὀνείρων, τὴν ἐποχὴ τῆς εἰκόνας καὶ τῶν στοχασμῶν, νά ποὺ φτάνει τώρα ἡ ἐποχὴ τοῦ χρυσοῦ καὶ ἐκείνη τοῦ λίθου. Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι πρὸς τὸ παρὸν καὶ δὴ μὲ ἄκρα ἐπιμέλεια ταξινομημένοι σὲ φακέλους καὶ πατικωμένοι σὲ κιβώτια. Τὰ κιβώτια τοῦτα εἶναι ἑρμητικὰ κλειστά, καρφωμένα, σφραγισμένα καὶ προορίζονται γιὰ πολὺ μακριά. Τά ᾽χουνε φορτώσει ἤδη σὲ πλοῖα πού ᾽χουν σαλπάρει. Πελιδνὸς τὰ βουτάει ὁρίζοντας καὶ τὰ καταβροχθίζει μὲ χαμόγελο διφορούμενο. Τὰ πλοῖα τοῦτα ἐγὼ δὲν τὰ βλέπω πιά, δὲν βλέπω πιὰ τοὺς ἀνθρώπους, κι οὔτε βλέπω πιὰ καὶ τὰ κιβώτια. Ὅ,τι βλέπω —τὸ μόνο— εἶναι ποίηση μεταξὺ τῶν γραμμῶν. Κι ἐκείνη δὲν εἶναι πιὰ γιὰ μένα, ποτέ της δὲν ἤτανε μὲς στὰ βιβλία γιὰ μένα. Πλέχει στὸ δρόμο, στὸν οὐρανό, στὰ δυσοίωνα ἐργαστήρια, πάνω ἀπὸ τὴν πόλη. Ζυγιάζεται μεγαλόπρεπα πάνω ἀπὸ τὴ ζωὴ πού, κατὰ καιρούς, τὴν παραμορφώνει. Ὁ δὲ οὐρανός, βασανισμένος καὶ μεταλλασσόμενος, ὅποως ἀντικατοπτρίζεται στοὺς δρόμους —τοὺς μόλις καὶ μετὰ βίας σχεδιασμένους— τοῦ μέλλοντος, μὲς στὶς λακκοῦβες καὶ στὶς λοῦμπες, αὐτὸς λοιπὸν ὁ οὐρανὸς ποὺ γοητεύει τὰ χέρια μας, αὐτὸς ὁ μεταξένιος οὐρανός, ποὺ τὸν χαϊδέψαμε τόσες καὶ τόσες φορὲς σὰν νά ᾽τανε ὕφασμα πίσω ἀπ᾽ τὰ σπασμένα τζάμια, ἡ ποίηση, νά τος τώρα φανερώνμεται, ἰδοὺ ἀποκαλύπτεται ἔρημος ἀπὸ λέξεις καὶ ἀπὸ ἰδέες πεντάρφανος.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου