Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ

 

ALFONSO QUIJADA URÍAS

Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ

Στη μαζεμένη απεραντοσύνη: το όνομά σου: λάμψη στο βλέμμα, πνοή του ανώνυμου πάναγνη που σε ονομάζει.

Σε κοιτάζει το παιδί, στης ηλικίας σε κοιτάζει τα βάθη, της ηλικίας που είναι αόρατη στις ορατές επικράτειες της κτίσης. Άνεμος που κινεί τα σεντόνια του ύπνου, ο αιώνιος χρόνος: της εμμονής σου η αλάλητη δύναμη.

Μαντεμένη παρουσία. Συγχώρησε τον άνθρωπο, εκείνον που αντιμίλησε στο πνεύμα σου και, βάζοντας άμμο στη γλώσσα του, σ’ έλυσε. Μέσα στη νύχτα του εξεγείρεται της αγνότητάς σου ο ασβέστης για να ξαναγίνει ο κόσμος ό,τι ήτανε στις πρωταρχές του: αθωότητα και γενέθλια καταγωγή, μακαριότητα μες στη φύση του θηρίου και μπροστά στ’ αλάτι του δικού σου μυστηρίου. Βασιλική ευγένεια του κόκκου σινάπεως, βαρύτητα και μεγαλείο της άμμου. Κατέβασε την αυγή στο κεφάλι του, ας απαλλαγεί από το καρφί και από την πανοπλία, ελεύθερος να ’ναι. Ξαναφέρε στης ανοησίας του τον τοίχο διαφάνεια.

Απέραντη η δικαιοδοσία σου είναι, πανίσχυρη και αχανής. Χωρίζεται στα δύο η θάλασσα, το βουνό βαδίζει. Νέος στην πυραμίδα κατεβαίνει ήλιος. Όλα τα βασίλεια με το κλειδί σου ανοίγουνε. Δεν υπάρχει κεφάλι αδιαπέραστο, αδιαπέραστη πύλη. Αποκάλυψη και μυστήριο. Αλεύρι στο στόμα όποιου ξέρει τ’ όνομά σου να προφέρει.

Δείξε μας τον δρόμο της δροσιάς· του μουλαριού το παραβολικό το μάτι· τα βασίλειά σου, τα τείχη τους, την πηγή όπου γεννιέται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Της διακονίας σου μυστήριο. Ρίζα του ονείρου στην αιώνια άνθιση του γέλιου.

Αιώνιο ας γίνει το κολιμπρί της στιγμής σου και ας τσακίσει της κακίας τον λαιμό και της αλαζονείας· διώξε τους εμπόρους του πνεύματος, τους λαθραίους διακινητές του αγνότερου άνθους, για να πάρει ο άνθρωπος, στερημένος την παλιά του πανοπλία, το δρόμο του απόκρυφου ή του αγνώστου.

Δεν υπάρχουν ασπίδες σε τούτη τη μάχη. Η σιωπή δεν είναι σταματώ να μιλάω. Νικάς τον εαυτό σου τον ίδιο, και εξυψώνεσαι. Το μεγαλείο σου αποδιώχνει τον ζόφο. Βλέπουμε ήδη τη φωτεινή εξουσία σου καβάλα στης αυγής το άτι· στο γεμάτο πουλιά ξημέρωμά σου· στου ονόματός σου τα σημεία.

Πώς να σώσεις τη φωτιά σου; Στη μπερδεμένη νύχτα, εκεί πρέπει ν’ ανακτήσει η ψυχή το μεγαλείο της. Τραγούδα το ποίημα της προσέγγισής σου στα νερά του χρόνου. Τη νέα ώρα που καλεί τη μνήμη ν’ απαντήσει στον πόλεμο του χρόνου και των ανθρώπων.

Ζήσε, στρέψε του ποιήματος το ρόδο: μια φρεσκάδα της πνοής σου στη γλώσσα του αύριο.

Ξαναδένω στην ψυχή μου την παλιά συζήτηση από εκεί που την άφησα. Με το δάχτυλό μου στην πληγή, διώχνω τους δαίμονες. Το γνωρίζω το τέρας, είμαστε και πάλι φάτσα-φάτσα αντιμέτωποι.

Ας μας αφήσουν τους δυό μας, με αυτή τη δίχως λέξεις γλώσσα, που σου προσφέρει δωρεά την ασπίδα μου και τον θώρακά μου, συν αυτή τη λαχτάρα της τρυφερότητας που έχει αναρπαστεί στο τραγούδι της πιο αγνής καταγωγής, σαν αυτό που ουδέποτε είχε λόγια διαφορετικά για το χθες και το αύριο.

Ας πάψει μια για πάντα η άρνηση. Και ας ανθίζουν εσαεί του ονόματός σου τα σημεία.

Η πνοή σου μας συμπαραστέκεται, και η δύναμή σου. Οι καιροί είναι σκληροί και δύσκολοι, και η ώρα είναι μεγάλη. Οι παλίρροιες της ισημερίας σκαρφαλώνουν πέρ’ απ’ τους ορίζοντες, τη γέννηση να προετοιμάσουν του μέλλοντος. Η ώρα είναι μεγάλη, σήμερα είναι χθες και αύριο. Και ας κρατηθεί ψηλά μέσα μας της ψυχής η εξέγερση.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.