ALFONSO QUIJADA URÍAS
ΚΗΛΙΔΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΘΟΡΥΒΩΝ
Κηλίδες αρχαίων θορύβων στης μεσαυλής τις γωνίες: του ψεύδους σκιές
το σχήμα να παίρνουν του κορμιού σου και τη θέση του.
Το φως σε κάνει να πιστεύεις σε ό,τι λάμπει
ή φανερώνει τον ίσκιο τού τέρατος που κατοικεί στο ημίφως.
Καίει η κάθε λέξη,
αργότερα θα γίνει στάχτη, της φωτιάς εκείνης χόβολη.
Ερείπια του χρόνου, συντρίμμια, αιθάλη και σκόνη,
η εφήμερη ύλη που η αιωνιότητα ήταν η ίδια.
Μικρή ακίνητη φλόγα, ανάμνηση του αφανισμού της πίστης μες στην έκπληξη.
Απ’ τον βρόμικο αέρα του κόσμου είναι καμωμένες οι λέξεις, ο φαύλος τους κύκλος,
κάθε ερώτηση είναι πέτρα πεταμένη στο νερό της
και τα κύματα ολοένα απομακρύνουν την απάντηση.
Διορθώνοντας το αδιόρθωτο σού έφυγε η ζωή σου, γυρεύοντας το λάθος
κι έπειτα προσπαθώντας να το σβήσεις,
να το διαπράξεις ξανά έτσι ώστε εκ νέου να προκαλέσει την ενοχή σου.
Λέξεις, ανέκδοτες λάμψεις που αναζητούν το νόημα τους στο νόημα.
Στο παράθυρο η όψη της στοχαστικής γλυκύτητας:
χαμόγελο τυφλό, κι εντός του οι φράσεις και οι χειρονομίες, οι για εμάς στοιχειώδεις –
η δύναμη που οδηγεί το χέρι στη σκοτεινή ζούγκλα, δια μέσου της σελίδας,
μέχρι να επιτευχθεί η μεγίστη ισχύς· το μάτι που ανακαλύπτει το αόρατο,
ενώ η ιστορία μεγαλώνει κατά τη διάρκεια του ύπνου, και το θηρίο βρίσκεται
δίπλα στα θλιβερά ενδύματα του ξετελειωμένου έρωτα,
όλα όσα αγαπάμε εμείς και γι' αυτό σκοτώνουμε ό,τι πιο ζωντανό βρίσκεται μέσα μας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου