JOSÉ LEZAMA LIMA
Η ΝΥΧΤΑ ΠΑΕΙ ΣΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΝ ΤΗΣ ΤΟΝ ΒΑΤΡΑΧΟ
Η νύχτα πάει στων μετάλλων της τον βάτραχο,
ψηλαφίζει έναν σωρό στην αφή δωρισμένον,
η δροσιά τσιμπάει στο λαιμουδάκι την πέτρα
που κατεβαίνει να λεκιαστεί από την υγρασία
την ώρα ακριβώς της ψηλάφησης.
Των μετάλλων ο βάτραχος στην πολιθρόνα μισάνοιχτος,
η δε πολιθρόνα βυθίζεται στο πηγάδι που μιλάει.
Το θραύσμα που ανεβαίνει να πάει στο φανάρι,
ο βάτραχος, όχι μες τη νύχτα, χτυπάει τη σοδειά του στην πλάτη.
Η ήδη γεμισμένη νύχτα διεκδικεί το βρεγμένο βουνό,
η χλόη χορεύει στο μικρό χαριτωμένο της ψύχος,
γιατί κουράζεται νά ’ναι το αφτί που δεν αρπάξανε.
Το φύλλο ξυπνάει σαν αφτί, το αφτί
ξημερώνει σαν πύλη, η πύλη ανοίγει στο άλογο.
Επίβουλο ένα σούρσιμο όλο βροχή πάει συνέχεια και κάνει να μιλάνε τα βότανα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου