PIERRE REVERDY
ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Ἡ ζωὴ εἶναι ἁπλὴ καὶ εὔθυμη
Ὁ καθαρὸς ἥλιος ντιντινίζει μὲ θόρυβο γλυκὸ
Κατασιγάζονται οἱ ἦχοι ποὺ βγάζουν οἱ καμπάνες
Τοῦτο τὸ πρωὶ τὸ φῶς διασχίζει τὰ πάντα
Τὸ κεφάλι μου εἶναι φωτισμένη ράμπα
Καὶ ἡ κάμαρα ποὺ μένω ἔχει ἐπὶ τέλους φῶς
Μιὰ καὶ μόνη ἀχτίδα εἶναι ἀρκετὴ
Ἕνα καὶ μόνο ξέσπασμα γέλιου φτάνει
Ἡ χαρά μου ποὺ τραντάζει τὸ σπίτι
Κρατάει ὅσους θά ᾽θελαν νὰ πεθάνουνε
Μὲ τοῦ τραγουδιοῦ του τὶς νότες
Τραγουδάω φάλτσα
Ἂ πόσο μὰ πόσο ἀστεῖο εἶναι
Τὸ στόμα μου τὸ ἀνοιχτὸ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνέμους
Τινάζει παντοῦ νότες τρελὲς
Ποὺ βγαίνουν οὔτε κι ἐγὼ ξέρω πῶς
Γιὰ νὰ πετάξουν καὶ νὰ πᾶνε σὲ ἄλλα ἀφτιὰ
Ἀκοῦστε ἀκοῦστε δὲν εἶμαι ἐγὼ τρελὸς
Ἐγὼ γελάω κάτω ἀπὸ τὴ σκάλα
Μπροστὰ ἀπὸ τὴ μεγάλη ὀρθάνοιχτη πόρτα
Στὸν σκορπισμένο ὁλόγυρα ἥλιο
Στὸν τοῖχο μὲς στὸ πράσινο ἀμπέλι
Καὶ πρὸς τὸ δικό σας μέρος τὰ χέρια μου ἁπλώνω
Σήμερα σᾶς ἀγαπάω σήμερα
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου