ΣΑΝ ΨΑΛΜΟΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

 

ANTONIO GAMERO

 

ΣΑΝ ΨΑΛΜΟΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

 

Ι

Εξοστρακίζονται τα λόγια μου

Στις σκοτεινές πέτρες της μνήμης

Και τα δάκρυα μου κυλάνε μουδιασμένα

Σάμπως νά ’ναι ξεφτισμένα νήματα.

Δεν υπάρχει ονειροπόλος να ονειρεύεται της νύχτας μου τα όνειρα:

Έχει σβηστεί η φωνή, είναι νεκρή της ψυχής η κραυγή·

Και μια βουβή καταδίωξη φαντασμάτων και ίσκιων

Λαβώνει σαν θέαμα μπουρλέσκο το ψυχρό μελανιασμένο δέρμα μου.

Σε προσκαλώ να γυρίσεις και, με τεντωμένα τα χέρια,

Ρωτάω όσους φτάνουν: Σήμερα θα έρθει ή αύριο;

Ρωτώ και με το καθαρό νερό που βρέξανε τα ρόδα

Το τελευταίο πλένω ρούχο που εφόρεσε η ελπίδα μου.

 

II

Έρχεσαι τα μεσάνυχτα —τα μεσάνυχτα έχουν δρόμο ακόμα—

Φέρνεις μια ψυχή γεμάτη ορφάνια και φόβο:

Τα μάτια σου αυτοκτονούν στην αγωνία του χρόνου

Και το ψύχος σταματάει για να δει τί υπάρχει στα χέρια σου.

Γιατί να θυμάσαι; Γιατί να θυμόμαστε;

Όλοι έχουμε περάσει κάποτε από κατευθύνσεις αόριστες

Αναζητώντας τη χαρά, το φως, και επιστρέφουμε

Καταπατώντας μονοπάτια, γκρεμίζοντας τοίχους.

Γιατί να θυμόμαστε;

Ο ήλιος που λάμπει ξέρει ότι είμαστε ακόμα

Δυό σπίθες με ζήλο παράφορο

Για ν’ ανάψουν τη ζωή.

Γιατί να θυμόμαστε, αν τάχα λένε οι καμπάνες

Χαρούμενες τον ερχομό σου;

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.