ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΚΡΙΚΟΣ ΑΙΩΝΙΟΣ

 

FREDDY GATÓN ARCE

 

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΚΡΙΚΟΣ ΑΙΩΝΙΟΣ

 

Υπάρχει ένα φάντασμα που μοιάζει με όψη γαλήνια,

με μικρή βροχή, με στάμνα

βγαλμένη από της ψυχής το χώμα· φάντασμα

που ξαναπαίρνει χρώμα στην καρτερική

δϊαύγεια του δικού σου χαμόγελου.

 

Ο καθρέφτης του προηγείται κατά μισό πήλινον αιώνα·

φέρνει το ρόδο που συγκρατεί μέσα του

ελευθερία δακρύων, μια σειρήνα που κλέβει το

ουράνιο τόξο, και μια κόρη στο μάτι σαν κολλημένη καλοσύνη·

τηρήστε σιγή για όλους τους άνδρες που έθρεψαν

τον έρωτα, και για μια καρδιά, που έχασε τον λευκό και ερυθρό της χιτώνα,

αυτόν που την ανάγγελνε.

 

Στο μέτωπό της μπορείς να διαλέξεις τους θησαυρούς του πόνου,

τα νεκρά γεωγραφικά μήκη και πλάτη και μια αιωρούμενη πύλη

ανοιχτό σουσάμι, γωνιά στο λαιμό των γαρίφαλων.

 

(Η πίκρα ανοίγει μέσα της σαν τον ήλιο του ματιού·

το φεγγάρι δεν τραγουδάει στα κοκόρια των κλαδιών

απ’ όπου έχουν οι άνεμοί τους πια μεταναστεύσει)

 

Ποτέ σ’ εκείνη την όψη δεν επιστρέφει η ώρα της ασυναρτησίας

των αισθημάτων και των θρησκειών: έχει κύματα που ψάχνουν

για υπέροχους ηρωισμούς, αφτιά

που δεν σκέπτονται, χείλη που δεν ακούγονται μόνα τους, νύχια

που σέρνουν τον ουρανό και την ανάβρα της τρυφερής πνοής

που γεννιέται από κάποιο ευγενές και δίχως φύλο σαλιγκάρι.

Θυμάται τη συνήθη της στάση όταν κλαίει:

Ποιός είσαι εσύ εδώ γύρω-τριγύρω μου;

 

Μανουέλ όλων των σκύλων σαν των αστεριών

τα πειθήνια παιδάκια, κατάλαβε ότι ο θάνατος, η πεθαμένη,

είναι η κίνηση της ζωής, που πριν απ' οτιδήποτε άλλο

τη γέννησε ο θάνατος για χάρη του μυστηρίου,

και είναι πλήθος τ’ αστέρια

που εκτοπίζουν την απαλότητα του ανέμου, που σε κρύβουνε από τον θόρυβο.

 

Είσαι ο άγγελος που στάλθηκε απ’ τον αέρα σφραγισμένος, το βλέμμα σου

κατοπτρίζει ονειρικά τον τελευταίο σταθμό, και δεν είναι ποτέ ώρα

να σαπίσει ο ήλιος ανάμεσα στα κλαμένα σου πορτοκάλια.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.