OMNIA VANITAS, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ

 

MAX JACOB

 

OMNIA VANITAS, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ

 

Δὲν ὑπάρχουν τὰ ρόδα τοῦ κάμπου, ὑπάρχουν τῶν θαυμαστῶν τους οἱ ὄψεις. Ἡ σέλα τοῦ ἀλόγου του εἶναι δέρμα τίγρης, οἱ Γιαπωνέζες ντυμένες μόνο μ᾽ ἕνα ἴχνος φτεροῦ κουβαλᾶνε τὰ δικά τους κυπελλάκια καὶ ὁ ἥλιος ἀλλάζει καὶ γίνεται δέντρο, πλὴν ὅμως, νά, ἡ σέλα τοῦ ἀλόγου μακραίνει καὶ ἀγκριφώνει σὲ ὅλα τὰ ρόδα καὶ τὸ ἄλογο καὶ οἱ Γιαπωνέζες καὶ τὰ πάντα ἐξαφανίζονται, ὁπότε καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ ὕδρα δὲν εἶναι κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τιγροτόμαρο γιὰ τὸν γυμνωμένο καβαλάρη, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνας ἐκεῖ πέρα γέροντας ὅλο προσευχὲς καὶ ἀναφιλητά. Τὸ ἴχνος φτεροῦ τῶν Γιαπωνεζῶν ἔλειωσε στὸ δέντρο· καὶ δὲν μένει τίποτ᾽ ἄλλο τώρα πιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ κυπελάκια ἐπάνω στὸ τιγροτόμαρο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.