ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

 

MAX JACOB

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

 

Μέρα γιορτῆς στὸ Κεμπέ. Οἱ καστανιὲς προστατεύουν τοῦ ποταμοῦ τ᾽ ἀναχώματα, καθὼς ἔρχεται νὰ πέσει τὸ δείλι, καὶ πόσο μὰ πόσο ψηλά! τ᾽ ἀναχώματα εἶναι γεμάτα κόσμο, φίσκα. Οἱ ξενομερίτες ἔχουν καταλάβει τὶς θέσεις τους! Κάποιον καπετάνιο, τύφλα στὸ μεθύσι, τὸν πῆγα, τὸν κουβάλησα στὸ καφενεδάκι, στὴν ἀποβάθρα τῶν Καστανιῶν, καὶ κάπου, μακριὰ ἀπὸ τοὺς θορύβους καὶ τὴ χλαλοή, τὸν παρηγόρησα δίνοντας του λίγο καφέ γιὰ νὰ τοῦ ξεγελάσω τὴ νηστικομάρα του!

Παιδί μου, καλή μου ἀδερφούλα ἐσύ, ὅλο μοῦ κλαῖς σήμερα —τὴν ἔκθεση θυμᾶσαι τοῦ Κεμπὲ καὶ θλίβεσαι. Ἄχ! σὲ περίθαλψαν μὲ ἀφοσίωση πάντως! Θυμᾶσαι ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα ποὺ ἄνοιξαν ἕνα θηριοφυλάκιο γιὰ σένα καὶ μόνο γιὰ σένα. Καὶ μὲ τὸ λιόγερμα, περνώντας γραμμὴ ἀπὸ κάρο σὲ κάρο, γυρεύαμε νὰ βροῦμε γιὰ σένανε μόνο, ἀδερφούλα μου, τὸν ἄρρωστο γάτο, τὸν γιὸ τοῦ τίγρη. Οἱ ξενομερίτες δειπνοῦσαν, ὁ γάτος σερνότανε. Ἐλέχθη ὅτι ἦταν φθισικός. Ὁ πατέρας του ὁ τίγρης ἦταν στενόμακρος σὰν χελιδόνι. Παντρεμένη τώρα ἐσὺ καὶ ὅλομοῦ κλαῖς σήμερα, ἀδερφούλα μου! Οἱ ξενομερίτες ἐκεῖ πάνω βρίσκονται στὴ Μασαλλία: ἡ θάλασσα ἐκεῖ κάτω εἶναι ἀπὸ μπλέ, ἀπὸ σχεδὸν γκρίζο ξύλο, ὑπάρχει ἕνα ὀστεοφυλάκιο στὴν ἀκτή, κι ἕνα πλοῖο εἶναι σχεδιασμένο στὸ βάθος, ἀχνοφαίνεται, ναί, μόλις καὶ ἀχνοφαίνεται! Ἡ γυναίκα κουνάει ἕνα μαντηλάκι τοῦ ὥριμου πορτοκαλιοῦ στὸ χρῶμα! Ὁ ἄντρας της θέλει νὰ τὴν πυροβολήσει. Παιδί μου, καλή μου ἐσὺ ἀδερφούλα μου, γιά ὀνειρέψου μου τώρα ἐσὺ πράγματα καλά, τρυφερὰ καὶ ὁλόγλυκα...

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.