ΤΟ ΠΛΟΙΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΟ ΠΛΟΙΟ

 

Αλλά αν έχουμε ήδη πληρώσει τα εισιτήριά μας σε αυτόν τον κόσμο,

γιατί, γιατί δεν μας αφήνουν να καθίσουμε να φάμε;

Θέλουμε να δούμε τα σύννεφα,

θέλουμε να κάνουμε ηλιοθεραπεία και να μυρίσουμε το αλάτι·

ειλικρινώς δεν πρόκειται να ενοχλήσουμε κανέναν,

είναι τόσο απλό: είμαστε επιβάτες.

 

 Όλοι περνάμε, και ο χρόνος μαζί μας:

η θάλασσα περνά, το τριαντάφυλλο λέει αντίο,

η γη περνάει απ’ τη σκιά και από το φως,

και εσείς και εμείς περνάμε, επιβάτες.

 

Τότε τί τους συμβαίνει;

Γιατί είναι τόσο εξοργισμένοι;

Ποιόν γυρεύουν κρατώντας περίστροφο;

 

Δεν ξέραμε

ότι τα είχαν πιάσει όλα:

τα κύπελλα, τις καρέκλες,

τα κρεβάτια, τους καθρέφτες,

τη θάλασσα, το κρασί, τον ουρανό.

 

Τώρα προκύπτει

ότι δεν έχουμε τραπέζι.

Δεν μπορεί, πιστεύουμε.

Δεν μπορούν να μας πείσουν.

Ήταν σκοτάδι, όταν γεμίσαμε το πλοίο.

Ήμασταν γυμνοί.

Από το ίδιο μέρος φτάσαμε όλοι.

Ήρθαμε, γυναίκες και άντρες, ήρθαμε όλοι.

Ήμασταν όλοι πεινασμένοι και είχαμε τα δόντια μας έτοιμα.

Σε όλους μας μεγάλωσαν τα χέρια και τα μάτια

για να δουλέψουν και να ποθήσουν ό,τι υπάρχει.

 

Και τώρα μας λένε πως δεν μπορούμε,

πως δεν υπάρχει χώρος στο σκάφος,

δεν θέλουν να μας χαιρετήσουν

δεν θέλουν να παίξουν μαζί μας.

 

Γιατί τόσα οφέλη για εσάς;

Το κουτάλι  ποιός τους τό ’δωσε, προτού ακόμα γεννηθούν;

Δεν είναι ευχαριστημένοι εδώ,

δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα.

 

Δεν μου αρέσει στο ταξίδι

να συναντάω στις γωνιές τη θλίψη,

χωρίς αγάπη τα μάτια, πεινασμένο το στόμα.

 

Δεν υπάρχουν ρούχα για τούτο το φθινόπωρο που μεγαλώνει

και ακόμα πιό λίγα, πιό λίγα, πιό λίγα για τον χειμώνα που ’ρχεται.

Και χωρίς παπούτσια πώς θα γυρίζουμε

στον κόσμο, με τόσες πέτρες στους δρόμους;

 

Χωρίς τραπέζι πού θα φάμε,

που θα καθίσουμε, αν δεν έχουμε καρέκλα;

Αν είναι σαχλό αστείο, αποφασίστε, κύριοι,

να το τελειώσετε σύντομα,

για να μιλήσουμε τώρα σοβαρά.

 

Κι έπειτα η θάλασσα είναι σκληρή.

 

Και βρέχει αίμα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.