MARIANO BRULL
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Βουβὸς καὶ μόνος βρίσκομαι στὴν κάμαρα τὴν ἀδειασμένη,
ὅπου τὰ πάντα λένε γιὰ τὴν ὕπαρξή της. Τῆς οἱκίας
αὐτῆς πῶς μοιάζει, ὤ, τὸ κορμί της, ποὺ συνήθιζε νὰ μένει,
χωρὶς νά ᾽χει ἀφημένο οὔτε ἴχνος κὰν πνευματικῆς οὐσίας.
Καὶ τὸ φεγγάρι τοῦ καθρέφτη ποὺ κοιτιόταν, ὅταν βγαίνει,
μὲς στὶς στιγμὲς τὸ φῶς γυαλίζει τῆς δικῆς της παρουσίας.
Μὲς στὸ κλουβὶ λαλεῖ πουλί — μελαγχολία ἀναπεπταμένη·
τὴν κάμαρα τὴν κατοικοῦν ἀντίλαλοι τῆς ἀπουσίας.
Χρυσὰ ξακρίσματα ἔχει γύρω-γύρω τὸ προσευχητάρι·
εἶν᾽ ἀνοιχτὸ σ᾽ ἕνα κομὸ καὶ λέει πὼς θ᾽ ἀποκαθάρει
τὶς μικρομέριμνες τοῦ κόσμου ὁ Θεός, ἀρκεῖ ἡ ὄψη πρὸς τὸ Θεῖο
νά ᾽χει στραφεῖ. Γυρνῶ τὸ βλέμμα μου καὶ μὲ μελαγχολία
ἀναρωτιέμαι ποιός τὴ γεύση θὰ μποροῦσε τὴ γλυκεία
νὰ νιώσει καὶ τὴ θλίψη ἀπ᾽ τὸ στερνό της, τὸ ἁπαλὸ τὸ ἀντίο.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου