ΔΕΟΝ ΟΠΩΣ ΑΝΑΘΕΩΡOYNTAI ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΟΞΕΣ

 

MAX JACOB

 

ΔΕΟΝ ΟΠΩΣ ΑΝΑΘΕΩΡOYNTAI ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΟΞΕΣ

 

Καθόλου δὲν ἀπαξιοῦσε ὁ Ἱππόλυτος Ταίν, μακριὰ ἀπ᾽ αὐτόν,... καθόλου δὲν ἀπαξιοῦσε, ὅταν ἦταν νέος, νὰ βγαίνει μὲ ἄτομα κόμ-ἰλ-φώ, τοῦ ἄλλου φύλου, γιὰ νὰ βλέπει νὰ παίζουν τὴν Κυρία τοῦ Μαξίμ, ἂν καὶ τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἔβγαινε μὲ οἰκογένειες. Φόραγε πάντα πανωφόρι ποὺ τοῦ φόρμαρε τὸ παράστημα. Τὸ ἐν λόγῳ πανωφόρι τὸ ἐχαράκωνε ἀπὸ πάνω ἴσαμε κάτω μία καὶ μόνο μία χοντρὴ κόκκινη ρίγα. Δειπνοῦσε συχνὰ σὲ μία οἰκογένεια, καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἀναρωτιότανε —καὶ ἀναρωτιότανε γιατὶ ἤθελε νὰ μάθει— πῶς κανόνιζε τὰ πράγματα μὲ τὸ θέατρο. «Τὸ ξέρω ἐγώ», εἶπε ἡ ἀδελφή, «θὰ πάω στὴ Σοφία ἐπίσκεψη. Θὰ σᾶς συνοδεύσει ὁ κύριος Ταίν». — «Μὰ θὰ ἔχει χρόνο γιὰ νὰ δειπήσει; Ἑπτάμιση πῆγε κιόλας ἡ ὥρα». — «Αὐτὸ μὴ σᾶς άπασχολεῖ», ἀποκρίθηκε ὁ Ταίν, «εἶστε ὅλοι προσκεκλημένοι μου γιὰ δεῖπνο». — «Μᾶς τὸ χρωστάει», σκέφτονταν τότε ὅλοι τους. Ὁ καημένος ὁ Ἱππόλυτος, ὅμως, δὲν εἶχε στὴν τσέπη του οὔτε κὰν πέντε φράγκα, οἱ δὲ ἄλλοι ἦσαν τέσσερις. Στὸν προθάλαμο, ἐκεῖ ποὺ δίνουμε τὰ παλτὰ πρὸς φύλαξη, τὸν ἐπλησίασα. Διάβαζα τότε ἕνα ἄρθρο του ποὺ εἶχε μέσα λατινικὲς λέξεις καὶ ὅπου μὲ ὕφος μάγκικο ἐξηγοῦσε σὲ τέσσερα μέρη τὶς ποιότητες ποὺ διακρίνουν τὸν ἐκφωνούμενο λόγο. Ἤθελα νὰ τοῦ ἐκφράσω καὶ λόγου μου κάποιες ίδέες, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἦταν ἡ ἀκόλουθη: «Συμβαίνει συχνὰ νὰ δειχνόμαστε ἄδικοι ἀπέναντι σὲ κάποιον ἄνθρωπο ποὺ ἔχει προσφέρει πολλὰ στὴ γενιά του, ἐπειδὴ δὲν τὸν ἔχουμε διαβάσει, ἀλλά, ἀντιστρόφως, αὐτὸς συχνὰ ἀναγνωρίζεται στὴ μνήμη κάποιου ἀνθρώπου, διότι δὲν εἶναι γνωστὸ ἀπὸ ποῦ προέρχεται...» Ποτέ μου δὲν θὰ ἐπίστευα ὅτι εἶχε μιὰ τόσο λιανὴ καὶ ξανθιὰ φιγούρα. Τούτη ἀκριβῶς ἡ λιανὴ φιγούρα μοῦ ᾽κοψε λεπίδι τὴν ἐπιθυμία ποὺ εἶχα νὰ τοῦ μιλήσω.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.