ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΔΥΟ

 

LUDWIG ZELLER

 

ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΔΥΟ

 

Ανοίγω το κρανίο μου στα δύο, πασχίζω να θυμηθώ και σχεδόν δεν βλέπω

Αφού υπό τον ήλιο που βράζει δεν υπάρχει διέξοδος,

Κατάδικος επί τέλους, τυλιγμένος στα σεντόνια γελώ, χαχανίζω,

Βάζω τ’ αφτί μου στο ρολόι και ακούω πώς πέφτει στις χοάνες η άμμος.

 

Δηλαδή ποτέ, ποτέ δεν θα ξαναγυρίσουμε άραγε στη μεσαυλή

Των παιδικών μας χρόνων; Ακόμα και το πιο γλυκό μάτι είναι σκέτη  χόβολη

Που μας καίει από μέσα μας; Δεν θα υπάρχει δέρμα,

Δεν θα υπάρχει χέρι ν’ ανοίγει το φθινόπωρο; Γιατί οι γάτοι

Θα πρέπει να καταβροχθίσουν τούτα τα φτερά που τραγουδούν στο χιόνι;

 

Μπορεί μόνο εγώ ν’ αλλάζω δέρμα

Και πληγές κάθε μέρα. Μπορεί να μην μπορέσω να ξυπνήσω

Ποτέ στο κουτί με το χώμα και το ξίδι.

Μπορεί η καταιγίδα κάτω από τα βλέφαρα

Να είναι απλώς ανικανότητα ή και αμελητέα ενόχληση.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.