VICENTE GERBASI
ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΙΣΟΣΚΟΤΑΔΑ
Αντάμωσα τη δυστυχία την αυγή,
σ’ έν’ άλογο που έχανε αίμα
με το κεφάλι του μισογερμένο στο γρασίδι
και με της δίχρονης αδερφής μου το κλάμα –
είχε χειρουργηθεί στην κοιλιά.
Ένιωσα λίγο αίμα στα χέρια μου,
έναν πόνο θλιβερό σαν μικρό τραγί αποκεφαλισμένο,
ένα τομάρι απλωμένο να στεγνώσει στα λιθάρια.
Περπάτησα στον παγωμένο αέρα των τελευταίων αστεριών
όπου ζούσαν σκόρπια κοκόρια,
και ένιωσα και την παρουσία τη δική μου
σ’ ένα δέντρο φωτισμένο στου σπιτιού το βάθος.
Η μέρα καλωσόρισε το πληγωμένο άλογο
με τον θρήνο της αδερφής μου στα μάτια.
Η μέρα με στρίμωξε σε γωνιές θεοσκότεινες.
Συνέχισα να είμαι ο λυπημένος άνθρωπος που διώχνει τις μύγες της εσπέρας
ή σκιτσάρει μιαν εκκλησία κυκλωμένη όλο από θαλασσοπούλια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου