Η ΘΕΙΑ, Η ΤΑΡΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ

 

MAX JACOB

 

Η ΘΕΙΑ, Η ΤΑΡΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ

 

Ὅταν ἤμουν ὑπάλληλος σ᾽ ἕνα ἐμπορικὸ κατάστημα, μοιραζόμουν μ᾽ ἕναν συνάδελφό μου ἕνα μικρὸ κατάλυμα τριῶν δωματίων. Ποτὲ δὲν τσακωνόμασταν, διότι ἤμασταν πάντοτε πολὺ κουρασμένοι, ἀλλὰ μᾶς ἔπαιρνε πολλή ὥρα μέχρι νὰ ξεχωρίσουμε ποιά ροῦχα ἦσαν τοῦ ἑνὸς καὶ ποιά τοῦ ἄλλου: κάποιο παντελόνι εἶχε ξεμείνει κομμάτι κοινό, κι ἔπρεπε νὰ κάτσουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε ποιός ἦταν ὁ ἰδιοκτήτης του. Μιὰ μέρα, στὸ κατάστημα, συνέβη κάτι: ὁ φίλος μου εἶχε κόψει ἕνα κομμάτι τῆς γενειάδας του. Τὴν ἴδια ἐκείνη μέρα ἔπρεπε νὰ κουβαλήσει ἕνα πακέτο σὲ μιὰ γειτονιά, ὅπου εἶχα κι ἐγὼ δουλειὰ νὰ πάω. Φορτώθηκα τὸ πακέτο του, ὄχι πάντως χωρὶς νὰ τὸ ἔχω σκεφτεῖ ἐπὶ πολὺ προηγουμένως. Ἔγινε πολὺς λόγος γιὰ τὴ γραμμὴ τοῦ μετρὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ προτιμήσω, ἡ δὲ συζήτηση γιὰ τὰ τρία σέντσια ὑπῆρξε ταραχώδης. Τὸ ἴδιο βράδυ, στὸ κατάστημα, ὁ φίλος μου μᾶς προσκάλεσε νὰ φᾶμε στῆς θείας του. Ἡ θεία ἦταν κάποια παλιὰ ἠθοποιός, σχεδὸν πολὺ γριά, θηκαρωμένη σ᾽ ἕναν σφιχτὸ κορσέ, καὶ πρόβαρε κάθε μὰ κάθε χρόνο ἕνα καπελάκι σὲ σχῆμα τάρτας ποὺ ἔσπευδε νὰ τὸ φορέσει, ὅποτε τὴν φώναζαν νὰ τραγουδήσει. Τραγουδοῦσε τὸ ρεπερτόριο τῆς Τερέζας. Χάριν ἀστειότητος μᾶς σέρβιραν μιὰ τάρτα στὸ σχῆμα τοῦ μικροῦ καπέλου. Στὸ τραπέζι ὑπῆρχαν ἐρωτευμένοι. «Ὅλ᾽ αὐτὰ ἐγὼ τὰ ἤξερα καὶ τὰ ξέρω», εἶπε ἡ γριά, «ἀλλὰ ἐσεῖς, ὡραία μου νεαρά, ξέρετε γιὰ ποιούς ἐκτίθεσθε;» Ἡ ὡραία νεαρὰ εἶχε καβαλημένα τὰ σαράντα. Τῆς ἀπάντησε ὅτι εἶχε ἕναν ἐγγονό, μιὰν ἐγγονὴ καὶ ὅτι τῆς ἄρεσαν οἱ νέοι ἄνθρωποι.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.