OCTAVIO PAZ
ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΓΑΣ
Κατοικεῖς σὲ γυάλινο δάσος. Ἡ θάλασσα τῶν λεπτῶν χειλιῶν, ἡ θάλασσα τῶν πέντε τὸ πρωί, σπιθοβολάει στὶς πύλες τοῦ ὕπνου σου. Ὅταν τὴν ἀκραγγίζουν τὰ μάτια σου, σπάει ἡ μεταλλική της ράχη σὰν νεκροταφεῖο πανοπλιῶν. Στὰ πόδια σου στοιβάζει ἡ θάλασσα σπαθιά, ἀκόντια, λόγχες, βαλλίστρες καὶ στιλέτα. Ὁλόγυρά σου ὑπάρχουν σπινθηροβόλα μαλάκια, σὲ περιβάλλουν φυτεῖες κοσμημάτων ζωντανῶν. Ὑπάρχει ἐνυδρεῖο ματιῶν στὴν κάμαρά σου. Κοιμᾶσαι σὲ κλίνη φτιαγμένη μόνο μ᾽ ἕνα φέγγος. Ὑπάρχουν βλέμματα μπλεγμένα μὲς στὴν ἐπικράτειά σου, στὸ δὲ κατώφλι σου ἔχει μόνο ἕνα βλέμμα σταθερὸ καὶ ἀκίνητο. στὸν κάθε δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ σ᾽ ἐσένα ὑπάρχει κι ἕνα ἐρώτημα χωρὶς ἐπιστροφή, ἕνα τσεκούρι, μιὰ ἔνδειξη ἀμφίβολη μέσα στὴν ἀθωότητά της, ἕνα κύπελλο ποὺ περιέχει φωτιά, ἕν᾽ ἄλλο ἐρώτημα ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἐγκοπή, πολλὲς γλοιότητες πολυτελεῖς καὶ ἕνα πυκνὸ δάσος ἀπατηλῶν ὑπαινιγμῶν ποὺ εἶναι συνυφασμένοι μεταξύ τους. Στὸ ἀράχνινο ὑπνοδωμάτιό σου ὑπαγορεύεις ἤδικτα γεμάτα ἅλατα. Χρησιμοποιεῖς διαύγειες, χειρίζεσαι καλὰ τὰ ἀγχέμαχα ὅπλα. Τὸ φθινόπωρο ἐπιστρέφεις στὰ σαλόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου