ΤΟ ΕΛΑΦΡΟ ΠΑΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΥ ΔΑΙΜÓΝΙΟΥ

 

CÉSAR MORO

 

ΤΟ ΕΛΑΦΡΟ ΠΑΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΥ ΔΑΙΜÓΝΙΟΥ

 

Στη μεγάλη επαφή της λήθης

Σίγουρα νεκρός

Και προσπαθώντας να σου κλέψω την πραγματικότητα

Μες στον ορυμαγδό του πραγματικού

Ανεγείρω ένα άγαλμα από άμικτο πηλό

Από λάσπη του αίματός μου

Από φωτεινό ίσκιο από πείνα αμάλαγη

Από αγκομαχητό που δε λέει να τελειώσει

Κι έτσι υψώνεσαι εδώ εσύ σαν άγνωστο άστρο

Με της κόμης σου τις μαύρες σπίθες

Με το οργισμένο και ακαταδάμαστο κορμί σου

Με την ανάσα σου από αστέγνωτη πέτρα

Με το κρυστάλλινο κεφάλι σου

Με τ’ αφτιά σου αφτιά της μήκωνος της υπνοφόρου

Με τα χείλη σου φανάρια αναμμένα

Με τη γλώσσα σου φτέρη ολόκληρη

Με το σάλιο σου κανονικό υγρό μαγνητικό

Με τις ρυθμικές σου μύτες

Με τα πόδια σου γλώσσα της φωτιάς

Με τις κνήμες σου χίλια απολιθωμένα δάκρυα

Με τα μάτια σου άλμα νυχτερινό

Με τα τιγρίσια σου δόντια

Με τις φλέβες σου δοξάρι του βιολιού

Με τα δάχτυλά σου ορχήστρα

Με τα νύχια σου ν’ ανοίγουνε του κόσμου τα σπλάχνα

Και να προφητεύουν του κόσμου την απώλεια

Από τα σπλάχνα της αυγής

Με τις μασχάλες σου σαν δάσος ζεστό

Κάτω απ’ τη βροχή του αίματος σου

Με τα ελαστικά σου χείλη ίδια φυτά σαρκοφάγα

Με τον ίσκιο σου που αναχαιτίζει τον θόρυβο

Ω δαιμόνιο εσύ νυκτερινό

Έτσι ορθώνεσαι έτσι ανεγείρεσαι για πάντα

Πατώντας τον κόσμο που σε αγνοεί

Και αγαπά χωρίς να ξέρει τα’ όνομά σου

Και που βρυχιέται πίσω απ’ την οσμή  της περπατησιάς σου

Οσμή φωτιάς θειαφιού αγεριού τρικυμίας

Οσμή άυλης καταστροφής που κάθε μέρα ζαρώνει συρρικνώνοντας

Εκείνο το κομμάτι όπου κρύβονται σχέδια κακόβουλα και η υποψία που στραβώνει το στόμα της τίγρης που σαν πάει να ξημερώσει  πιάνει και φτύνει για να φτιαχτεί η μέρα

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.