ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΦΕΞΕ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ Τ᾽ ΑΣΤΡΟ

 

SALVADOR NOVO

 

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΦΕΞΕ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ Τ᾽ ΑΣΤΡΟ

 

Σήμερα δὲν ἔφεξε τῶν ματιῶν σου τ᾽ ἄστρο.

Ναυαγὸς ἐγὼ στὸν ἑαυτό μου μέσα,

ὅλο νὰ βρέχομαι καὶ νὰ μουλιάζω στὸ μπράτσο τῶν κυμάτων,

στὴν ἀμμουδιὰ φτάνω τοῦ κορμιοῦ σου,

ὅπου φωνάζει ἡ ἴδια μου ἡ φωνὴ τὸ ὄνομά μου,

ὅπου τὰ πάντα εἶναι χρυσὰ καὶ γαλανὰ σὰν καινούργια μέρα

καί, σὰν τὰ στάχυα τὰ ἑρμητικά, τέλεια καὶ ἤρεμα ὅλα.

Καὶ συμβιβάζεται ἐντός σου ἡ μοναξιά μου καὶ μόνο μὲ τὴ σκέψη σου.

 

Κι ὅλα ἔχουν ἀλλάξει —

ἡ γαλήνια τοῦ βλέμματός σου ζέση

τὸν βίο μου ἔκαμε ἔνθερμὴ ὡριμότητα.

Φύκια κι εὔθραυστοι ἀφροί, τὰ φιλιά μου

στὰ τσίνορά σου κρυπτογραφοῦν τὸ σύμπαν —

εἶσαι γιαλὸς τῆς γύμνιας, γῆ ποὺ ἔχω φτάσει

καὶ μετατρέπει σὲ ματιὲς τ᾽ ἀστέρια σου.

 

Σὲ τί ν᾽ ἄλλαξε ἄραγε τὸ χαμένο ἄνθος

ποὺ τὴν ἀναμονή σου ἐμάρανε,

ποὺ τὴ μοίρα ἐσκόρπισε;

Ἡ προσφορά μου εἶναι ὅλη δικιά σου στὸν σπόρο

ποὺ ξέραναν οἱ ἀχτίδες τῶν ἥλιων σου.

Στὸ ποίημα ἐμπιστεύομαι τὴ θλίψη τοῦ χαμοῦ σου.

Πρέπει νὰ ξεπλύνω τὰ μάτια μου ἀπ᾽ τὰ δικά σου τὰ γαλάζια,

τοὺς φάρους ποὺ τὸ ναυάγιό μου παρατείνουν.

 

Πρέπει νὰ μαζέψω τὴ ζωή μου ποὺ ἐχάλασε στὰ χέρια σου,

μιὰν ἀνάλαφρη ἀραιὴ ὁμίχλη

ποὺ τὴ διαλύει ὁ ἄνεμος μὲς στὰ ἐφήμερα φτερά του.

Ἂς ἐπιστρέψει ὅμως ἡ νύχτα, βουβὴ καὶ αἰώνια,

καὶ ἀποστερημένη ἀπὸ τὸν διάλογο ὅπου σὲ ὀνειρεύομαι,

ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ τί θά ᾽ναι ἡ μέρα

ποὺ θὰ μᾶς βρεῖ ἀπόμακρους καὶ ξένους μεταξύ μας.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.